Mısır’da köyleri yutan, onlarca aileyi evsiz bırakan sel felaketi bir doğa olayı değil, çok daha derin bir ihanetin ve beceriksizliğin sonucudur. Bu felaket; rejimin Mısır’ın su haklarını peşkeş çekmesinin, halkın dertlerine karşı müzminleşmiş kayıtsızlığının ve ülkenin kaynaklarını, ulusal güvenliği ve milletin çıkarlarını korumaktan aciz bir şekilde yönetmesinin sadece bir tezahürüdür. Mevcut kriz, bir anda ortaya çıkmış değildir, aksine başarısız politikaların uzun vadeli ve kümülatif birikiminin bir neticesidir. Söz konusu politikalar, devleti su kaynaklarını savunma araçlarından yoksun bırakmış ve Etiyopya’nın Rönesans Barajı üzerinden Mısır ve Sudan’ın can damarı olan Nil’i kontrol etmesine kapı aralamıştır.

Mısır’ın basiretsiz ve teslimiyetçi politikaları, Etiyopya’nın eline bölge tarihinde görülmemiş bir stratejik koz vermiş, Mısır’ın su ihtiyacının %80’inden fazlasını sağlayan Mavi Nil suları üzerinde tam kontrol sağlamasına olanak tanımıştır. Rejim, Nahda Barajı’nın ilan edildiği ilk günden beri, ulusal hakları koruyacak ve halkını savunacak cesur bir duruş sergilemek yerine, fiili durumu acizce kabullenmeye ve boş uluslararası vaatlere sığınmaya dayalı zavallı bir müzakere çizgisi izlemiştir.

Etiyopya’nın, bağlayıcı bir hukuki çerçeve olmaksızın baraj dolum süreçlerini tek taraflı olarak tamamlaması, Etiyopya’ya Mısır ve Sudan yönlü debi üzerinde fiilî bir hâkimiyet sağlamasına imkân tanımıştır. Addis Ababa, barajın kapaklarını kendi çıkarlarına göre, hatta bazı yetkililerinin küstahça belirttiği gibi “keyfine göre” veyahut da Amerika’nın dayattığı şekilde açıp kapatmaktadır. Böylelikle baraj, Etiyopya ve efendilerinin dilediği an Mısır’a karşı kullanabileceği siyasi, ekonomik ve güvenlik amaçlı bir baskı aracına dönüşmüştür.

Bu su silahının iki namlusu var ve ikisi de Mısır’a dönük. İlk namlu ‘susuzluk’: Etiyopya, barajın kapaklarını kapattığında veya su akışını azalttığında, Mısır’ı tarımı, sanayiyi ve içme suyu kaynaklarını vuracak yıkıcı bir su kıtlığı tehlikesiyle karşı karşıya bırakacaktır. Silahın ikinci namlusu ise ‘sel felaketi’dir. Son dönemde örneklerini gördüğümüz gibi, baraj kapaklarının aniden sonuna kadar açılmasıyla serbest bırakılacak devasa bir su kütlesi, köylerin sular altında kalmasına, evlerin yıkılmasına ve hatta Mısır’ın gözbebeği Asvan Barajı’nın bile ciddi bir tehlike altına girmesine yol açacaktır. Nil’in kontrolü artık Mısır’ın elinde değil; rejim, elindeki tüm güç kozlarından feragat edip Mısır’ın su haklarını gönüllü olarak peşkeş çekerek ülkeyi dış iradenin oyuncağı yapmıştır.

Bugünkü sellerin bu kadar yıkıcı olmasının bir nedeni de, Mısır’ın olası taşkınları yutabilecek su altyapısını yıllar içinde ortadan kaldırmış olmasıdır. Bir zamanlar sulama kanalları, nehir kolları ve drenaj kanalları, fazla suyu tahliye edip dağıtan, hem doğal hem de insan yapımı entegre bir ağ oluşturuyordu. Bu sistem sayesinde tarım arazileri ve köyler sellerden korunuyordu. Ne var ki, geçtiğimiz on yıllar boyunca bu hayati ağlar hem ciddi bir şekilde ihmal edilmiş hem de çoğu zaman kasıtlı olarak toprakla doldurulmuştur.

Nitekim resmi rakamlar, Mısır’daki su altyapısının nasıl bir talanla karşı karşıya olduğunu gözler önüne seriyor. Spesifik olarak, yalnızca 2025 yılı içerisinde Nil Nehri havzasına yönelik 18.000’i aşkın ihlal vakası raporlanmıştır. Buna ek olarak, 2021 yılından itibaren, ilgili mevzuatla koruma altına alınan ‘Nil koruma kuşağı’ ve ‘taşkın yatağı arazileri üzerinde 20.000’den fazla ruhsatsız yapılaşma tespit edilmiştir. İşin en acı tarafı ise, bu yasa dışı yapılaşmanın gizlice değil, bizzat devletin gözleri önünde, adeta resmi bir geçit töreniyle gerçekleşmiş olmasıdır. Devletin ilgili kurumları ise bu talanı durdurmakta ya çekimser kalmış ya da yolsuzluk, torpil ve kurumsal çürümenin bir sonucu olarak bu duruma bilerek ve isteyerek göz yummuştur.

Devlet, proaktif bir su yönetimi stratejisi benimsemek yerine - ki bu strateji, taşkınları absorbe etmek ve bu suyu arazi ıslahı için kullanmak amacıyla nehir kesitlerini genişletmeyi ve atıl durumdaki yan kolları rehabilite etmeyi içerirdi - tam tersi yönde bir politika tercih etmiştir. Bu politika, mevcut drenaj ve sulama kanallarının doldurulması ve nehir yatağının tarımsal ve yapısal kullanıma açılması şeklinde tezahür etmiştir. Bu eylemlerin neticesinde, hidrolojik sistemin ani taşkın piklerini yönetme ve sönümleme kapasitesi önemli ölçüde azalmıştır.

Bir zamanlar suyun tahliyesi için ayrılmış olan bu topraklar, zamanla ya kaçak yerleşim bölgelerine ya da ruhsatsız tarım arazilerine dönüşmüştür. Bu arazi kullanım değişikliği, söz konusu bölgeleri, Nil Nehri’nin su seviyesindeki her artışta doğrudan taşkın riski etki alanına dahil etmiştir. Etkin erken uyarı sistemlerinin yokluğu ise, yerel halkın kriz anında hazırlıksız yakalanmasına neden olmuştur. Vatandaşlar, hızla yükselen su seviyeleri ve konutlarının yapısal bütünlüğünü kaybetmesi gibi çoklu tehditlerle, devlet tarafından sağlanan somut bir koruma olmaksızın yüzleşmek zorunda kalmışlardır.

Söz konusu ihmal, Mısır’ın tarım sektöründeki daha geniş kapsamlı bir politika başarısızlığından ayrı düşünülemez. Devlet, gıda güvenliğini sürdürülebilir kılacak rasyonel adımlar atmak –sulama altyapısını geliştirmek, drenaj ağlarını rehabilite etmek ve tarımsal arazi varlığını genişletmek– yerine, arazi verimliliğine katkısı olmayan göstermelik projelere yönelmiştir. Buna mukabil, verimli tarım arazilerinin spekülatif yatırım veya konut projeleri için imara açılmasına ve tarım dışı amaçlarla kullanılmasına müsaade edilmiştir. Bu politikanın neticesinde, son on yıllarda önemli miktarda tarım arazisi kaybedilmiş ve ülkenin hidrolojik şoklara karşı kırılganlığı artmıştır.

Su, hayatın en temel yapı taşlarından biridir ve İslam’a göre, onu korumak ve doğru yönetmek devletin en asli görevlerindendir. Bu nedenle, ister sel baskınları olsun ister kuraklık, devlet bütün imkanlarını kullanarak su kaynaklarını korumakla ve halkını bu tür tehlikelerden muhafaza etmekle yükümlüdür. Bu hayati meselede gevşeklik göstermek, basit bir idari hata olarak geçiştirilemez! Allah’ın yöneticiye verdiği kutsal emanete ihanettir ve bu ihanetin bedeli hem bu dünyada hem de ahirette çok ağır olacaktır.

Ayrıca, İslam dış baskılara boyun eğmeyi veya bağımlılık ilişkilerini kabul etmez. Tam aksine, ümmetin stratejik varlıklarını korumak için kararlı siyasi ve askeri politikalar izlenmesini ve ümmetin can damarı niteliğindeki kaynakların kontrolünün hiçbir yabancı gücün eline geçmesine izin verilmemesini farz kılar. Rönesans Barajı’nın büyüyerek Etiyopya’nın elinde bir “hayat vanasına” dönüşmesine göz yummak, bir yöneticinin ümmetin çıkarlarını koruma göreviyle bağdaşmayan, tehlikeli bir siyasi ihmalkarlıktır.

Bu durumun neticesinde Mısır, dış kaynaklı bir hidro-stratejik silaha karşı kırılgan bir pozisyona düşürülmüştür. Ve Mısır’ın bugünkü acı tablosu, zorlu bir denklemin sonucudur:

Çürümüş Altyapı: Yılların ihmali ve yolsuzluğuyla adeta bir enkaza dönen su şebekeleri.

Boğulmuş Nehir: Yatağı daraltılarak ve kolları doldurularak akışı engellenen bir Nil.

İşgal Edilmiş Kıyılar: Göz göre göre nehrin yatağına inşa edilen kaçak köyler ve mahalleler.

Teslim Olmuş Devlet: Su kozunu Etiyopya’ya kaptıran, pazarlık gücünü sıfırlamış bir yönetim.

Bu gidişatın sonu bellidir: Su salındığında sele, tutulduğunda ise susuzluğa mahkûm bir Mısır...Ve hepsinden daha acısı, Allah’ın bu topraklara armağanı olan o kutsal nehrin dizginlerini elinde tutan yabancı bir iradenin gölgesinde, her geçen gün biraz daha boyun eğen bir ülke...

Gerçek çözüm, göstermelik görüşmeler yapmak ya da uluslararası yardımları ve Dünya Bankası’nın sözlerini beklemek değildir. Gerçek çözüm, devletin temel yönetişim sorumluluklarını eksiksiz olarak üstlenmesinde ve aşağıdaki eylem planını kararlılıkla uygulamasında yatmaktadır: Su altyapısı, sil baştan doğru temellerde kurulmalıdır. Siyasi bağımsızlık tam olarak sağlanmalı, dışa bağımlılık sona erdirilmelidir. Ulusal su haklarını korumak için devletin tüm gücü seferber edilmelidir. Yönetimdeki yolsuzluk kökünden kazınmalıdır. Kapatılan tüm su kanalları yeniden açılmalıdır. Nil yatağındaki yapılaşma kalıcı olarak yasaklanmalıdır. Su, bir avuç imtiyazlının değil, tüm halkın çıkarına göre yönetilmelidir. Yozlaşmış bir kapitalist sistemi uygulayan bir yönetimin bunları yapması mümkün değildir. Bütün bunlar, ancak halkını gerçekten İslam’la gözeten bir devleti gerektirir.

İslam’a göre devlet, ümmetin çıkarlarının bekçisi olmalı, dışarıya bağımlı olmamalıdır. Projelerini, bağışçı ülkelerin dayatmalarına göre değil, “Egemenlik Şeriat’ındır, Otorite Ümmetindir” ilkesine göre yeniden şekillendirmelidir. Bu da ancak İslam’la gerçek anlamda hükmeden bir sistemle mümkündür. Böyle bir sistem, siyaseti yeniden ideolojiye göre şekillendirecek ve halkın işleriyle ilgilenmeyi, medya için söylenmiş boş bir slogan olarak değil, en temel amacı olarak görecektir.

Allah’ım! Bize İslam Devleti’ni, onun otoritesini ve Şeriatını yeniden nasip et ki, bir kez daha Nübüvvet metodu üzere Raşidi Hilafet’in gölgesi altında yaşayalım!

وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُواْ وَاتَّقَواْ لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَاتٍ مِّنَ السَّمَاء وَالأَرْضِ وَلَـكِن كَذَّبُواْ فَأَخَذْنَاهُم بِمَا كَانُواْ يَكْسِبُونَ“O ülkelerin halkı inansalar ve sakınsalardı, elbette onların üstüne gökten ve yerden nice bereket kapıları açardık, fakat yalanladılar, biz de ettikleri yüzünden onları yakalayıverdik.” ^{[Araf 95]}

Ne biz ne de İslam ümmeti Müslüman ülkelerdeki hain yöneticilerin ABD Başkanı Donald Trump’ın Gazze’yi peşkeş çekme planını alkışlamasına şaşırmamıştır. Zira bu yöneticilerin teslimiyetçi tavırlarına, hatta meselelerimize karşı sömürgeci güçlerle işbirliği yapmalarına alıştık artık. Onların karakteri budur. Daha 23 Eylül 2025’te New York’taki BM toplantılarında Trump’a övgüler düzen ve Gazze için ondan medet uman bu liderler, Trump’ın sömürgeci planını duyurur duyurmaz desteklerini sunmak için adeta sıraya girdiler. Nasıl sıraya girmesinler ki? Erkeklik onurlarını ve yiğitliklerini kaybettikleri içlerinden bir teki bile aksini yapmaya cüret edemezdi.

Ey Müslümanlar! Trump, Yahudi varlığının Gazze ve Batı Şeria’daki iğrenç suçlarının baş mimarı ve yegâne hamisidir. Ona silah, para ve istihbarat sağlayan; uluslararası alanda onu koruyup kollayan da odur. Katil varlığın suçlarını nasıl örtbas ettiğini, Gazze üzerine kurduğu sinsi planlarını, size dayattığı zillet anlaşmalarını (İbrahim Anlaşmaları) biliyorsunuz! Suç ortağı Netanyahu ile birlikteyken, “Hamas direnecek olursa Netanyahu’ya desteğim tamdır” dediğini de duydunuz. Sanki o ana kadar hiç destek vermiyormuş gibi utanmazca konuşmasını da işittiniz! Bütün bunları bile bile böyle bir suçluya ümmetin meseleleri emanet edilebilir mi?! Ondan, çıkarlarınızı gözetmesi beklenebilir mi?!

Ey Müslümanlar! Ey Müslüman ülkelerin orduları! Sizin, siyaset ve duruşunda Peygamber Efendimiz SallAllahu Aleyhi ve Sellem’i örnek alan bir yöneticiye ihtiyacınız var! Sizin, şanlı sahabe ve onları ihsanla takip edenlerin yaptığı gibi yapan bir yöneticiye ihtiyacınız var! Sizin, Ebubekir’in adaletini, Ömer’in celadetini, Harun Reşid’in haşmetini, Mutasım’ın onurunu, Selahaddin’in, Baybars’ın, Kutuz’un cesaretini ve Abdülhamid’in dirayetini kuşanmış bir lidere ihtiyacınız var! Sizin, konuştuğu zaman dünyayı titreten, düşmanın kalbine korku salan, sözünün eri olsun; düşmana şeytanın fısıltılarını unutturan bir yöneticiye ihtiyacınız var! İşte böyle bir yöneticiniz olsa Trump ve onun gibi suçlular size bugün davrandıkları gibi davranamayacak, aksine halifenizin önünde tir tir titreyeceklerdir! Sizin, Peygamber Efendimiz SallAllahu Aleyhi ve Sellem’in müjdelediği ve halkına asla yalan söylemeyen Hizb-ut Tahrir’in de kurmak için çalıştığı Nübüvvet metodu üzere ikinci Raşidi Hilafete ihtiyacınız var. Gelin, dünyada izzete kavuşmak ve ahirette de kurtuluşa erişmek için bu kutlu çalışmaya siz de katılın, onlara omuz verin. Aksi takdirde bu vurdumduymaz yöneticiler sizi felakete sürükleyecek ve düşmanlarınızın kucağına atacaklardır!

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللهَ يَنْصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ“Ey iman edenler! Siz Allah’ın dinine yardım ederseniz, O da size yardım eder, ayaklarınızı savaşta sabit kılar.” ^{[Muhammed 7]}

Yumuşak Hegemonya ve Sudan'dan Libya'ya Kadar Halkların Çektiği Acılar!

Arap bölgemizi kasıp kavuran olayların hızla artmasıyla birlikte, evlatlarının kanı uluslararası ve bölgesel çatışmaların bedeli olsun diye halkların iradesi ve kendi kaderini tayin etme konusundaki meşru hakları hiçe sayılarak, deniz aşırı dayatılan yabancı müdahalelerin ve uluslararası kararların acı verici bir tablosu ortaya çıkıyor.

Sudan ve Libya, ülkelerin büyük güçler arasında nüfuz alanlarına, baskı araçlarına ve mesaj alışverişi için posta kutularına dönüştüğü bu çarpık gerçekliğin sadece iki çarpıcı örneğidir.

İşte bu Sudan, krizin patlak vermesinden bu yana kararları dışarıdan alınan bitap düşmüş bir ülkedir. Amerika sahnenin çok da uzağında değildir, aksine ateşli açıklamalardan seçici yaptırımlara, siyasi haritayı kendi vizyon ve çıkarlarına göre şekillendirme girişimlerine kadar tüm araçlarıyla bizzat olayların merkezindedir. Bakın işte Amerika bugün, demokratik geçişi engellediği gerekçesiyle Sudanlı siyasi figürlere yaptırımlar uygulamakla tehdit ederken, aynı çatışmaya karışan ancak Amerikan çıkarlarına hizmet etmeye daha yakın tutumları olan diğer taraflara göz yummaktadır. Peki o, Sudan'da nezih bir yaşamın gerçekleşmesini gerçekten ciddiye alıyor mu? Yoksa istikrarın sağlanması için Sudan halkına yardım etme sloganı altında kendi çıkarlarına göre kimi cezalandırıp kimi affedeceğini mi seçiyor?

Libya'da da sahne, başka bir şekilde tekrarlanıyor. Libya halkı yıllardır siyasi bölünmenin ve kronik uluslararası müdahalelerin acısını çekmekte ancak buna rağmen ABD, Dibeybe hükümeti halk arasında gerçek bir kabul görmemesine rağmen bu hükümeti desteklemekte ısrar etmektedir. Böylece meşruiyet, Amerika'nın tutumuna göre verilen veya geri alınan bir mefhum haline gelmiştir.

Ne yazık ki bugün tanık olduğumuz şey, ekonomik yaptırımlar veya siyasi baskılar gibi çeşitli araçlar yoluyla büyük güçlerin uyguladıkları “yumuşak hegemonyadır”. Bunlar, orduların yaptıklarından daha acı verici olan modern sömürgecilik araçlarıdır; çünkü bu araçlar, egemenliğe, onura ve karar alma sürecine derinden saldırmaktadır.

Bu uluslararası mücadelenin ortasında Sudan, Libya, Tunus, Yemen ve Suriye halkları, açlık, yerinden edilme ve geleceğin kaybolması gibi acılardan dolayı uzun bir kuyrukta beklerken büyük güçler ise nüfuz için çatışmakta, sadakatler dağıtmakta ve anlaşmalar yapmaktadırlar.

Ancak geriye şu önemli soru kalıyor: Bu hegemonyadan kurtuluşun yolu nedir?

Ben diyorum ki: Bu halkların önünde, dizginleri yeniden ele geçirmekten ve büyük güçlerin satranç tahtasında sadece piyonlar olmayı reddetmekten başka bir seçenek yoktur. Bu nedenle kurtuluşun yolu, ümmetin bilincini yeniden kazanması ve izzet, egemenlik ve onur gibi değerlerin ümmetin vicdanında yeniden canlandırmasıyla başlar. Tarih bize, yaşamak isteyen milletlerin, işgalcinin zorbalığına rağmen galip geldiğini öğretmiştir. Artık “Yeter artık!” dememizin zamanı geldi mi? Geleceğimizi, başkalarının kalemleriyle değil de kendi ellerimizle yazmamızın zamanı gelmedi mi?

Hizb-ut Tahrir Merkezi Medya Ofisi İçin Yazan
Munis Hamid – Irak

Haber-Yorum

Yahudi Varlığını Ortadan Kaldırmadan Barış Mümkün Değildir, İki Devletli Çözümü Savunmak Allah’a, Rasûlüne ve Müminlere İhanettir!

Haber:

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, “Kalıcı barışın sağlanması adına tüm adımlar vakit kaybetmeden atılmalı, küresel vicdanı derinden yaralayan bu soykırım, bu utanç tablosu artık son bulmalıdır. Türkiye olarak iki devletli çözümün hayata geçirilmesi için tüm imkanlarımızla mücadele etmeyi sürdüreceğiz.” ^{(04.10.2025 Milliyet)}

Yorum:

Her zaman olduğu gibi Erdoğan “atılmalı ve son bulmalı” gibi öznesiz cümleler kullanarak bu adımları kimin atacağına ya da bu utanç tablosuna kimin son vereceğine değinmemektedir. Uluslararası düzene daha doğrusu efendisi Amerika’ya ve onun bölgedeki kanserli uru hilkat garibesi soykırımcı varlığına üstü kapalı yalvarmak, meçhule çağrıda bulunmak yerine Erdoğan’ın, Selahaddin’in Eyyubi’nin Filistin ve İslam ülkelerinin hain ve piyon yöneticileri tarafından sözde “kırmızı çizgi” olarak görülen Mescidi Aksa’yı haçlılardan kurtardığı gibi günümüzün haçlıları olan Yahudilerden kurtarmak için “biz adım atacağız, bu soykırımı biz durduracağız, Filistin ve Gazze’yi Selahaddin Eyyubi gibi biz kurtaracağız” demesi gerekirdi. Ama nerede! Kudüs fatihi Selahaddin Eyyubi’nin Kudüs’ü Haçlı işgalinden kurtarışını sadece sözle kutlamaktadırlar, özde değil. O kahraman komutanın isminin “S” harfi bile ağızlarına fazla gelmekte, ismini kirletmektedirler. Bunlar, gerçek kahramanlarla övünen, orada burada kahramanlık yapan sahte kahramanlardır.

BM New York toplantısı marjında Trump’ın, İslam beldelerindeki uşaklarını ve piyonlarını toplayıp daha doğrusu karşısına dizip talimatlar yağdırdığı toplantıda sağ tarafına oturttuğu -ama yandaş medya yan yana oturdular diye servis etti, yani ikisini aynı kalibrede gördüler- birinden elbette Kudüs ve Filistin’i kurtarması beklenemez. Kurtarsa kurtarsa muz adalarını kurtarabilir!  Ey Erdoğan! Bu soykırım, bu utanç tablosuna Trump mı son verecek? Onun mu buna son vermesini bekliyorsun? Soykırımcı Yahudi varlığının bir numaralı destekçisi Trump’tan Müslümanların ve Filistin’in yararına bir çözüm bekleyecek kadar naif birimisiniz? En büyük şeytandan bir iyilik bekleyecek kadar naif ve saf olamazsınız. Yoksa Trump’ın şeytani planının bir parçası olmayı mı yeğliyorsunuz?

Ucube Yahudi varlığının Sumud filosunda tutukladığı protestocuları ülkeye geri getirmek için charter uçaklarınızı göndermek yerine savaş uçaklarınızı ve tanklarınızı gönderip Yahudileri yerle yeksan ederek hem onları hem de Filistin ve sözde “kırmızı çizgi” olarak gördüğünüz Kudüs’ü kurtarmış olsaydınız o zaman ülkenizde hatta tüm İslam dünyasında kahraman gibi karşılanırdınız. Ama sizde, bırakın Amerika’ya kafa tutmayı, onun sinek kadar bile değeri olmayan domuzların ve maymunların kardeşi Yahudi varlığına bile kafa tutacak yürek ve cesaret yoktur. Eğer yürek ve cesaretiniz olsaydı, 66 bin şehidin katili ve celladı Yahudi varlığına charter uçaklarınızı göndermek yerine ordularınızı gönderir, Filistin’i Tatarlara mezar yapan Selahaddin Eyyubi gibi siz de Biladu’ş Şam’ı Tatarların kardeşleri Yahudilere mezar yapar, ola ki bir daha dirilirler diye dirilmemeleri için üstüne beton dökerdiniz. Onun baş destekçisi Trump’ın sağ kolu ve zehirli hançeri olmak yerine de onun boynunu vuran, kalbine hançer saplayan, bir daha topraklarımıza dönmemek üzere kuyruğunu kıstırarak topraklarımızdan kaçmasını sağlardınız. Ona dostum demek yerine en azılı düşman muamelesi yapar, bu düşmanlığın gereğini yerine getirirdiniz.

İşte Filistin ve Kudüs’e sahip çıkmak böyle olur yoksa Kudüs fatihi Selahaddin’in Kudüs’ü haçlılardan kurtarışının yıldönümünü anmakla Kudüs’e sahip çıkılmaz, orada burada Kudüs bizim kırmızı çizgimizdir demekle Kudüs kırmızı çizginiz olmuyor. Kırmızı çizginizse, aşılan kırmızı çizginizi kurtarmak için niye devasa ordularınızı seferber etmiyorsunuz? Özel uçaklar göndermek yerine niye Yahudilerin üzerine top ve mermi yağdırmıyorsunuz? Bırakın 66 bin Müslümanın şehit edilmesini, vatandaşlarınızı esir alan hatta 2010 yılında olduğu gibi 10’unu öldüren Yahudileri sadece ve sadece lanetlemek ve kınamakla yetiniyorsunuz! Bir ümmete baş olmanın gereği bu mu sadece? Lanetlemek ve kınamak mı?

Hizb-ut Tahrir Merkezi Medya Ofisi İçin Yazan
Ercan Tekinbaş