خبر

ویب‌سایت مصراوی روز سه شنبه 2020/06/02 گزارش داد که اداره مراقبت ازهر مصر به مناسبت پنجمین سالگشت خود در روز چهارشنبه کمپاینی را تحت عنوان «اداره مراقبت الازهر را بشناس» راه‌اندازی می‌کند که پیام‌های این کمپاین مشتمل بر موارد ذیل می‌باشد: تلاش‌های اداره مراقبت ازهر در را مبارزه با افراط‌گرایی، پیگیری اوضاع مسلمانان در تمام نقاط جهان، موضوعات بشردوستانه، مهم‌ترین بررسی‌ها، کتاب‌ها، کمپاین‌های آگاهی رسانی که این اداره از زمان آغاز کارش تا به اکنون راه‌اندازی نموده است و مهم‌ترین پرونده‌هایی‌که به تحلیل و تجزیه آن پرداخته است. این کمپاین که در جریان یک هفته راه‌اندازی خواهد شد، هدف از آن تحلیل و توضیح برجسته‌ترین پیام‌های اداره مراقبت ازهر در کاروان‌های صلح و فعالیت‌هایش در محافل منطقوی و بین المللی می‌باشد، تا رسالت جهانی خود را به همگان بنمایاند و تحت نام وزارت حج و اوقاف کاربران فیسبوک را از مخالفت برنامه میانه‌رو خود در سخنرانی روز جمعه 2020/06/05م بر حذر خواهد داشت. با تاکید در بخش مذهبی در وزارت حج و اوقاف، از تمام ائمه، خطبای رسمی و تمام کاربران خواست تا که از بار امانتی‌که افراد این اداره به دوش گرفته‌اند و از فعالیت‌هایی‌که به خاطر خدمت به دین و وطن‌شان می‌کنند، تقدیر به عمل آید. آن‌چه که توقع می‌رود این‌ست که از هر یک از آنان تصویر بزرگ علمی، اخلاقی و میهن دوست ارایه شود و هریک از آنان الگوی برای مردم در تمام تصرفات‌شان گردند.

تبصره

غرب زیاد تلاش نمود تا که اسلام را به افراط‌گرایی ملقب نماید و تمام نیروی‌های خود را برای مبارزه با اسلام جمع نموده و در قالب این افراد خواست تا که اسلام را خدشه‌دار کند و اعتماد مردم را نسبت به هر شخصی‌که آنان را به سوی اسلام و حمل آن فرا می‌خواند و می‌خواهد تا که در ازسرگیری زندگی اسلامی از نو با آنان همکاری نمایند را سلب نماید. فرقی نمی‌کند که به خاطر این کار، غرب کدام پروژۀ را روی دست داشته باشد و یا خیر، بخصوص زمانی‌که کدام پروژه‌ای روی کار داشته باشند، در نهایت این کار علیه اسلام ناب یک جنگ به شمار می‌رود؛ همان اسلامی‌که برای زندگی بشریت منهج و نظامی را ارایه می‌کند که از مردم سرپرستی می‌کند و آنان را از ظلمات نظام سرمایه‌داری به سوی نور اسلام رهنمایی می‌کند. غرب در این راستا از سیکولرهایی‌که خودش تربیه و بزرگ نموده است، کار گرفته و آنان را در رأس مووسسات مذهبی‌ای که خودش ساخته مؤظف می‌نماید تا رسالت اسلام را که مورد خطاب مردم است، در انحصار خود در آورده و آن را به همان شکل که غرب می‌خواهد و با تمدنش در تکر نیست خدشه‌دار و مطیع خود گرداند. نه تنها این، بلکه می‌خواهد که اسلام و رسالتش به تمدن و خواسته‎های غرب سر تسلیم فرود آورد و در قبال غارت‌گری‌هایی‌که از ثروت‌ها و دارایی‌های امت به غارت می‌برد، خاموش باشد و از مردم می‌خواهد تا دلخواهانه و فرمانبردارانه آن‌ها را به حکامی‌که اصلاً قدرتی در دست ندارند، تقدیم نمایند.

ای مردان ازهر! پنچ‌سال می‌شود که شما با حاملین افکار اسلامی‌ای که به خاطر خیر دنیا و آخرت تان تلاش می‌ورزند، مبارزه می‌کنید و در این مدت از شما نشنیده‌ایم که خواسته باشید ارتش امت را بسیج کنید تا مستضعفین شام، برما، ترکستان شرقی و سایر سرزمین‌های اسلامی را نصرت نمایند. نشنیده‌ایم که با افراط‌‌گرایی‌ای که علیه دین و احکام دین شما است، به مبارزه برخواسته باشید و علیه حکام تان که احکام دین شما را تعطیل نموده‌اند، بجنگید و نشنیده‌ایم که خواسته باشید احکام دین تان را تطبیق کنید تا مردم واقعیت عملی و تطبیقی آن را ببینند. پنج‌سال می‌شود که شما در راه مبارزه با اسلام در صف دشمنانش صف بسته‌اید. ای وای بر شما به کدام چهره پروردگارتان‌ را ملاقات می‌کنید؟!

پنج‌سال تمام شما در مراقبت‌داری، تجزیه و تحلیل، اهانت، عوام فریبی و مطیع ساختن دیگران بسر برده‌اید؛ نه برای نصرت اسلام، بلکه برای جنگ با  آن! ای کاش شما این پنج‌سال را در طاعت الله سبحانه وتعالی، رضایت و حمل دعوتش به مصرف می‌رساندید! آیا این پنج‌سال را به تربیه کارکنانی برای تطبیق اسلام به مصرف رساندید؟! نه؛ بلکه تلاش نمودید تا که تصویر افراد را که حامل افکار اسلامی‌اند، خدشه دار نموده تا بدینوسیله مردم را بفریبانید و از مردم حقیقت را پنهان نمایید تا خدمتی برای باداران تان در کاخ سفید باشد. همه این تلاش‌های شما بر باد فنا رفت و مردم به شما گوش فرا ندادند و از زبان کاذب و از عوام‌فریبی تان پرده برداشته شد و ما مراقب شما هستیم؛ همان طوری‌که مراقب ما هستید.

ای علمای ازهر و ای خطباء منابر! بار امانت اسلام، ضرورت تطبیق آن و رساندن آن به مردم بدوش شما بوده و در روز قیامت الله سبحانه وتعالی شما را در مورد آن پرسان خواهد نمود؛ پس جواب تان را آماده نمائید و هرگز غرب و دارایی‌هایش چیزی را از عذاب الله سبحانه وتعالی از شما دفع نخواهد کرد! پس اگر از عذاب الله سبحانه وتعالی در امنیت هستید و یا این‌که در برابر آتش او تاب آورده می‌توانید، پس هرچه دل تان می‌خواهد، انجام دهید!

ای علمای ازهر! وظیفۀتان در اداره مراقبت و در منابرتان، مراقبت از برادران مخلص تان و از اعمالی‌که به خیرتان انجام می‌دهند، نیست؛ بلکه وظیفۀ تان بیان حقی است که آنان با خود حمل می‌کنند و دیگر این‌که باید در حمل آن حق به مردم با آنان همکاری نمایید و از لزوم ازسرگیری زندگی‌اسلامی در داخل دولت خلافت راشده بر منهج نبوت، تذکر بعمل آورید؛ دولتی‌که اسلام را بالای مردم در داخل قلمرواش تطبیق می‌نماید و آن را در جهان حمل می‌نماید تا مردم واقعیت عملی تطبیقی اسلام را به چشم سر مشاهده کنند و در دین الله سبحانه وتعالی دسته‌دسته داخل شوند. این وظیفۀ و مسئولیت شماست و در روز قیامت از آن پرسیده خواهید شد. باید خطاب شما برای عموم امت و مخصوصاً برای قدرتمندان امت این باشد که در داخل قفس‌های سایکس پیکو جای نگیرند و باید از آن و از کسانی‌که آن را ساخته‌اند، خود را کنار بکشند، دوری بجویند و ریسمان دوستی آن‌ها را که در گردن خود دارند، قطع نمایند. دوستی خود را خاص برای الله سبحانه وتعالی و پیامبرش قرار بدهند و دیگر این‌که ریسمان خود و شما را به کسانی‌که از خود شما هستند و دعوت خیر را در بین تان حمل می‌کنند، وصل نمایند تا از این طریق دولتِ که از آن امید خیر می‌رود تأسیس شود (دولت خلافت راشده بر منهج نبوت).

ای اهل کنانه! این‌ها کسانی‌اند که غرب آن‌ها را در جلو چشمان‌تان نهاده است تا رسالت و پیام اسلام را که مورد خطاب آن شما هستید، در انحصار خود قرار دهد و می‌خواهد که شما حدود سایکس پیکو را که خودش برای‌تان ترسیم نموده است، مقدس بشمارید، از حکام مزدور که بر شما مقرر داشته است، پیروی نمایید و نمی‌خواهد که از شما صدای بلند شود که خواهان بازگشت دولت‌تان باشد؛ همان دولتی‌که که دین تان را تطبیق می‌کند، مقدسات تان را آزاد می‌کند و مستضعفین شما را یاری می‌رساند. ای اهل کنانه! به سخنان آن‌ها گوش فرا ندهید؛ چون از دهان‌شان جز زهر کشنده‌ای که از بین برندۀ خیر در میان تان است، چیز دیگری بیرون نمی‌شود، به آغوش خود بگیرید فکره‌ای راکه شما را زنده می‌کند و با ازسرگیری تطبیق اسلام به وسیلۀ دولت خلافت راشده بر منهج نبوت که غرب و مزدورانش از آن در هراس اند، شکوه و کرامت تان را باز می‌گرداند. فرزندان مخلص‌تان را در ارتش کنانه صدا بزنید تا آن فکره را همراه با شما حمل نموده و کارکنان مخلص را که در این راستا فعالیت می‌کنند، به آغوش بگیرید و برای‌شان امکانات را فراهم نمایید که آن فکره را عملاً تطبیق نموده تا باشد که به حق خود برسید و خیری به وجود آید که قبل از انسان، پرندگان و درختان از آن بهره‌مند می‌شوند و سپس سعادت دنیا و آخرت نصیب شما می‌شود.

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اسْتَجِيبُواْ لِلّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُم لِمَا يُحْيِيكُمْ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ وَأَنَّهُ إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ﴾ [انفال: 24]

ترجمه:ای مومنان! فرمان الله (سبحانه وتعالی) را بپزیرید و دستور پیامبرش را قبول کنید؛ هنگامی‌که شما را به چیزی دعوت کند که به شما زندگی(مادی، معنوی، دنیوی و اخروی) بخشد و بدانید که او (سبحانه وتعالی) میان انسان و دل او جدائی می‌اندازد (و می‌تواند انسان را از رسیدن به خواسته‌ها و آرزوهای دل باز دارد واو را بمیراند و نگذارد عمر طولانی داشته باشد که مهم‌ترین آرزوی دل هر انسانی است) و بدانید که همگی تان در پیشگاه او (سبحانه وتعالی) گرد آورده می‌شوید (و به حساب و کتاب‌تان رسیدگی می‌گردد).

نویسنده: سعید فضل

عضو دفتر مطبوعاتی حزب التحریر-ولایه مصر

مترجم: محمد "مزمل"

پرسش

السلام‌علیکم‌ورحمت‌الله‌وبرکاته!

از الله سبحانه وتعالی می‌خواهم که با اعطای نصرت، تمکین و ثبات بر ما و شما منت گذارد و دعا می‌کنم که الله سبحانه وتعالی برای تأسیس خلافت بر منهاج نبوتِ دوم شما را نصرت و کمک نماید تا شما ششمین خلفای راشده شوید. الله سبحانه وتعالی حافظ این امر بوده وی به همه‌چیز قادر است.

شیخ بزرگوار! در کتاب «نظام اجتماعی دولت خلافت» چاپ چهارم (1424 ق - 2003 م) صفحۀ 49-50 در مورد موضوع «نگاه کردن به سوی زنان» در مورد ویژگی‌های لباسی‌‌که زن بالای لباس خود می‌پوشد، چنین آمده است: «شرط در جلباب این است که باید تا به زمین افتاده باشد تا این‌که قدم‌هایش را نیز بپوشاند؛ چون الله سبحانه وتعالی در این آیت می‌فرماید:

(يُدْنِينَ عَلَيْهِنَّ مِنْ جَلَابِيبِهِنَّ﴾ (احزب:59)

ترجمه: چادر‌های خود را جمع و جور بر خویش فرو افگنند.

یعنی آن‌ها باید جلباب‌های‌شان را به شکل پرده آویزان کنند، به نسبت این‌که حرف "من" در این‌جا به معنای "تبغیض" نیامده است؛ بلکه حرف بیان می‌باشد. به عباره دیگر: این‌که زنان دامن و پتوی خویش را به طرف پائین به شکل آویزان اندازند. چنان‌چه از ابن عمر رضی الله عنه روایت شده است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«من جرَّ ثوبه خيلاء لم ينظر الله إليه يوم القيامة، فقالت أم سلمة: فكيف يصنع النساء بذيولهن؟ قال: يرخين شبراً، قالت؟ إذن ينكشف أقدامهن. قال: يرخين ذراعاً لا يزدن» (أخرجه الترمذی)

ترجمه: هرکس لباس خود را از دید تکبر بر زمین کش نماید، الله )سبحانه وتعالی( در روز قیامت به وی نظر رحمت نمی‌نماید. ام سلمه گفت: زنان با دامن‌های خود چه می‌کنند؟ فرمود: یک وجب پائین نمایند، ام سلمه گفت: در این حالت پاهای‌شان برهنه باقی می‌ماند، فرمود: یک ذراع پائین نمایند و از این بیش‌تر اضافه ننمایند.

در این‌جا صریحاً بیان گردید، لباسی‌که بالای لباس خانه پوشیده می‌شود [که مردم آن را به نام] ملائه و ملحفه؛ یعنی چادر و روی‌پوش یاد می‌کنند، باید به طرف زمین آویزان باشد تا این‌که پاها را بپوشاند. حتی اگر پاها توسط جراب‌ها ویا بوت‌ها پوشانیده شده باشد، نمی تواند جای لباس آویزان شده را بگیرد. اما اگر پاها را با جراب و یا هم با بوت پوشانده باشند، دیگر این ضرور نیست که پاها را توسط چادرِ آویزان به زمین بپوشاند؛ چون‌که پاها به واسطۀ جراب ویا هم بوت پوشانیده شده‌اند.

1- احساس کردم که در بین این سطور تناقض وجود دارد؛ طوری‌که نخست تصریح کرد: «در این‌جا صریحاً بیان گردید، لباسی‌که بالای لباس خانه پوشیده می‌شود [که مردم آن را به نام] ملائه و ملحفه؛ یعنی چادر و روی‌پوش یاد می‌کنند، باید به طرف زمین آویزان باشد تا این‌که پاها را بپوشاند» و بعد تصریح کرد: «دیگر این ضرور نیست که پاها را توسط چادرِ آویزان به زمین بپوشاند؛ چون‌که پاها به واسطۀ جراب و یا هم بوت پوشانیده شده‌اند»؛ پس چگونه می‌توان تناقض را فهمید؟ و آیا به زن لازم است که پاهای خود را با جلباب‌اش بپوشاند، یا پوشانیدن با جراب کفایت می‌کند؟

شیخ بزرگوار! موضوع دیگر این‌که من را معذور بدارید که پرسش را طولانی نمودم.

2- باتوجه به حدیثی‌که از ابن عمر نقل شده است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«من جرَّ ثوبه خيلاء لم ينظر الله إليه يوم القيامة، فقالت أم سلمة: فكيف يصنع النساء بذيولهن؟ قال: يرخين شبراً، قالت؟ إذن ينكشف أقدامهن. قال: يرخين ذراعاً لا يزدن»

 پرسش‌ام این است که قیاس ام‌ سلمه در این مورد از کجا آمد، آیا آن از مفصل پای است و یا این‌که از نصف پای؟ هم‌چنین زن چقدر از جلباب خود را رها می‌نماید و یا آن را به زمین کش می‌کند، آیا تمام پای را می‌پوشاند، یا فقط مچ پای را و یا اگر با جراب پوشانید، کفایت می‌کند؟

الله سبحانه وتعالی به شما وبه تلاش‌های شما برکت دهد. والسلام‌علیکم‌ورحمت‌الله‌وبرکاته!

پاسخ

الف- زنان مخصوصاً در صحرا درحالی راه می‌روند که پای برهنه، یا هم با کفش و یا هم چیزی مشابه آن که کاملاً پاهای‌شان را نمی‌پوشاند، در این وقت پاهای زن برهنه می‌باشد. مگر این‌که لباس خود را بر زمین کش نماید تا این‌که پاهای وی در هنگام رفتن در معرض دید قرار نگیرد. زمانی‌که رسول الله صلی الله علیه وسلم از کشیدن لباس به روی زمین منع نمود، ام سلمه به این فکر افتید که اگر زن هنگام راه رفتن لباس خود را بر زمین نکشد، وی زمانی‌که راه برود و یا حرکت نماید، پاهای وی در معرض دید قرار می‌گیرد، در نتیجه پای پوشیده نبوده و در هنگام راه رفتن و یا پوشیدن کفش برهنه می‌باشد. از این جهت از رسول الله صلی الله علیه وسلم پرسید: زنان به دامن‌های خود چه می‌کنند؟ چون زنان جلباب و یا چادر خود را به زمین از جهت این کش می‌کنند که پاهای‌شان در معرض دید قرار نگیرد. رسول الله صلی الله علیه وسلم برای‌شان اجازه داد که جلباب‌های خود را یک وجب و یا یک ذراع به زمین کش نمایند؛ چون مادامی‌که لباس بر زمین کش کرده شود، برهنه‌گی پاها در معرض دید قرار نمی‌گیرد. پس موضوع کشیدن لباس به خاطر پوشاندن پاها بود؛ یعنی این‌که پرسش از جهت پوشاندن پاها بود. یا به عبارت دیگر، کشیدن جلباب بر زمین در زیر پای از جهت پوشاندن پاها بود. علت در کشیدن لباس بر روی زمین همانا پوشاندن پای می‌باشد؛ پس وجود معلول وعدم وجودش وابسته‌گی به علت دارد. اگر پاها پوشانده باشند، لباس بر زمین کش کرده نمی‌شود؛ بلکه کفایت بر این می‌کند که معنای نزدیکی و ارخاء که در آیت آمده تحقق یابد؛ یعنی این‌که لباس نزدیک کرده شود تا اینکه پاها پوشانده باشند.

ب- ام سلمه یک وجب و یک ذراع را از کجا قیاس نمود؟ درحالی‌که مسأله پیرامون "کشیدن لباس به روی زمین بود." این همان چیزی است که ام سلمه جویای تفسیرش شده بود. به این دید بود که اگر لباس به روی زمین کش کرده نشود، پاها هنگام راه رفتن در معرض دید قرار می‌گیرد. این درست است که اگر لباس به زمین یک مقدار کش کرده نشود، پای زن برهنه باقی می‌ماند، و یا این‌که کفشی را بپوشد که تمام پای را نپوشاند، هنگام حرکت دادن پاها در موقع راه رفتن برهنه می‌شود. رسول لله صلی الله علیه وسلم برایش اجازه داد که لباس خود را یک وجب به زمین پائین نماید؛ زیرا حدیث پیرامون کش کردن لباس بوده؛ چون کلمۀ "جر" مقصدش کش کردن به روی زمین بوده، و این امر نشانگر این است که یک وجب بر زمین کش‌کرده می‌شود؛ یعنی این‌که از پائین کف پای می‌باشد. 

باز هم تکرار بر این می‌نمایم که این امر از خاطر این است که پاها هنگام راه رفتن در معرض دید قرار نگیرد؛ اگر پای پوشانده به جراب باشد، نزدیک نمودن جلباب تا پشت پاهای پوشیده به جراب کفایت می‌کند؛ یعنی این‌که پائین نمودن جلباب تا بجلک‌های پای هنگامی‌که پای پوشانده شده باشد کافی است.

برادرتان عطاء بن خلیل ابو الرشته

مترجم: احمد جبیر نوری