(ترجمه)

در این خصوص امام بخاری رحمه الله در صحیح خویش از عایشه رضی الله عنها چنین روایت می‌کند: 

«حَدَّثَنَا إِسْمَاعِيلُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ حَدَّثَنَا سُلَيْمَانُ بْنُ بِلَالٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ عُرْوَةَ قَالَ: أَخْبَرَنِي عُرْوَةُ بْنُ الزُّبَيْرِ عَنْ عَائِشَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهَا زَوْجِ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قال: وَاجْتَمَعَتْ الْأَنْصَارُ إِلَى سَعْدِ بْنِ عُبَادَةَ فِي سَقِيفَةِ بَنِي سَاعِدَةَ فَقَالُوا: مِنَّا أَمِيرٌ وَمِنْكُمْ أَمِيرٌ فَذَهَبَ إِلَيْهِمْ أَبُو بَكْرٍ وَعُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ وَأَبُو عُبَيْدَةَ بْنُ الْجَرَّاحِ فَذَهَبَ عُمَرُ يَتَكَلَّمُ فَأَسْكَتَهُ أَبُو بَكْرٍ وَكَانَ عُمَرُ يَقُولُ وَاللَّهِ مَا أَرَدْتُ بِذَلِكَ إِلَّا أَنِّي قَدْ هَيَّأْتُ كَلَامًا قَدْ أَعْجَبَنِي خَشِيتُ أَنْ لَا يَبْلُغَهُ أَبُو بَكْرٍ ثُمَّ تَكَلَّمَ أَبُو بَكْرٍ فَتَكَلَّمَ أَبْلَغَ النَّاسِ فَقَالَ فِي كَلَامِهِ: نَحْنُ الْأُمَرَاءُ وَأَنْتُمْ الْوُزَرَاءُ فَقَالَ حُبَابُ بْنُ الْمُنْذِرِ: لَا وَاللَّهِ لَا نَفْعَلُ مِنَّا أَمِيرٌ وَمِنْكُمْ أَمِيرٌ، فَقَالَ أَبُو بَكْرٍ: لَا وَلَكِنَّا الْأُمَرَاءُ وَأَنْتُمْ الْوُزَرَاءُ هُمْ أَوْسَطُ الْعَرَبِ دَارًا وَأَعْرَبُهُمْ أَحْسَابًا فَبَايِعُوا عُمَرَ أَوْ أَبَا عُبَيْدَةَ بْنَ الْجَرَّاحِ فَقَالَ عُمَرُ بَلْ نُبَايِعُكَ أَنْتَ فَأَنْتَ سَيِّدُنَا وَخَيْرُنَا وَأَحَبُّنَا إِلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَأَخَذَ عُمَرُ بِيَدِهِ فَبَايَعَهُ وَبَايَعَهُ النَّاسُ فَقَالَ قَائِلٌ: قَتَلْتُمْ سَعْدَ بْنَ عُبَادَةَ فَقَالَ عُمَرُ قَتَلَهُ اللَّهُ»

ترجمه: اسماعیل بن عبدالله و سلیمان بن عبدالله از هشام بن عروة از عروة بن زبیر از عایشه همسر رسول الله صلی الله علیه وسلم روایت می‌کند که ایشان فرمودند: انصار (در امر خلافت) بر سعد بن عبادۀ در سقیفۀ بنی ساعده گرد آمده بودند، می‌گفتند: یک امیر از ما (انصار) و یک امیر از شما (مهاجرین) باشد، ابوبکر، عمر بن خطاب و ابوعبیدة بن جراح نزد آنان رفتند، عمر رفت با آنان سخن بگوید، اما ابوبکر از وی خواست خاموش بماند. عمر می‌گفت، والله چیزی نمی‌خواستم جز سخن‌ شگفت‌آوری‌که آن را آماده کرده بودم، می‌ترسیدم که ابوبکر آن را به خوبی و با بلاغت بیان نکند، بعد از آن ابوبکر چنان سخن گفت  که بلیغ‌ترین مردم بود، چنان‌چه گفت، امراء از ما و وزراء از شما باشد، حباب بن منذر گفت نه والله این کار را نمی‌کنیم، یک امیر از ما و یک امیر از شما، ابوبکر گفت امراء از ما و زراء از شما، زیرا ایشان (قریش) شریف‌ترین عرب به لحاظ دار (قبیله) و واضح‌ترین شان از نظر قرابت (به رسول کریم صلی الله علیه وسلم و تقدم در اسلام) اند، پس با عمر و یا اباعبیدة بن جراح بیعت کنید، عمر گفت؛ بلکه با تو بیعت می‌کنیم، تو سیِّد ما و بهترین ما هستی، محبوب‌ترین مان نزد رسول الله صلی الله علیه وسلم هستی، سپس عمر دست ابوبکر را گرفت و با وی بیعت نمود، مردم نیز با وی بیعت نمودند، کسی گفت سعد بن عباده را کشتید (فروگذاشتید)، عمر گفت: الله (سبحانه وتعالی) او را بکشد.

 همان‌طورکه این روایت نشان‌گر آن است، در اولین انتخاب خلیفه، نامزدان خلافت چهار نامزد بودند؛ سعد بن عبادة، ابوبکر، عمر و ابوعبیدة رضی الله عنهم، اما از آن‌جایی‌که عمر و ابوعبیدة رضی الله عنهما از علم و برتری ابوبکر رضی الله عنه آگاه بودند، با وی رقابت ننمودند. بنابراین، در آن جا نامزدان در میدان عمل به دو نامزد به ابوبکر و سعد بن عبادة رضی الله عنهما، محدود شد، که بعد از مناقشه و مجادله بسیار در بین اهل حل و عقد، در سقیفه یکی از دو نامزد انتخاب شد و همه اعضاء شورا در سقیف با وی بیعت نمودند، که این بیعت بیعت انعقاد بود. یک روز پس از آن در مسجد بیعت طاعت صورت گرفت، مراحل محدودیت نامزدان به پذیرش چهار نامزد آغاز و به دو نامزد محدود شد؛ سپس اهل حل و عقد یکی از آن دو را انتخاب و با وی بیعت نمودند.

در زمان بیعت با عمر رضی الله عنه تعداد نامزدان محدود نشد، چون عمر رضی الله عنه تنها نامزد بود. در زمان بیعت با علی رضی الله عنه نیز قضیه از همین قرار بود، چون در آن جا نیز نامزدی غیر از علی رضی الله عنه نبود. با این ترتیب با هریک از علی و عمر رضی الله عنهما بیعت صورت گرفت، بدون این‌که مراحل محدودیت و تعیین نامزدهای خلافت سپری شود، یعنی قبل از روند انتخاب خلیفه، تعداد نامزدان به کمترین و بیشترین حد مشخص نشد.

اما در بیان چگونگی بیعت با عثمان رضی الله عنه، طرح اسامی نامزدان و محدود شدن شان به شش نامزد و بعد به دو نامزد، بیشتر واضح می‌باشد، پس از این‌که نامزدان به علی و عثمان محدود شد، نظر و رأی مردم از اهل حل و عقد و عموم مردم در مورد این دو نامزد، گرفته شد تا این‌که پلۀ نظرات مؤید عثمان سنگین‌تر شده، با وی در مسجد بیعت انعقاد و بعد بیعت طاعت صورت گرفت.   در مراجعه به روایت مربوط به این مراحل از کتاب تاریخ طبری (تاریخ الرسل و الملوک) دیده می‌شود که این مراحل این‌گونه بوده است:

1-      عمر رضی الله عنه گفت: «ای جماعت اینک شما و چند تنی‌که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود، این‌ها اهل بهشت اند، سعید بن زید بن عمرو بن نفیل از آن جمله است، اما من وی را وارد نمی‌کنم، بلکه این شش تن علی و عثمان فرزندان عبد مناف، عبدالرحمن و سعد ماماهای رسول الله صلی الله علیه وسلم، زبیر بن عوام حواری و پسر عمۀ رسول الله صلی الله علیه وسلم و طلحة الخیر بن عبیدالله؛ یکی را از میان خودشان انتخاب کنند، و چون یکی را به خلافت برداشتند، از او به نیکویی پشتیبانی و او را یاری کنید.» عمر رضی الله عنه  بدین ترتیب شماری از صحابه‌ای را بر شمرد، که رسول الله صلی الله علیه وسلم در حالی از دنیا رحلت نمودند که از ایشان راضی بودند. آن هفت نامزد از کسانی بودند که شرایط انعقاد در آن‌ها فراهم آمده بود؛ سپس نامزدان به شش نامزد محدود گردید.

تعداد نامزدان بر بزرگان مسلمانان محدود شد، محدودیت نامزدان اگر غیر جائز می‌بود، حتماً رد و عملی نمی‌شد، انگار به این دلیل که محدودیت نامزدان مانع حق دیگران برای نامزد شدن می‌شود.  بنا براین، محدودیت نامزدهای خلافت به اجماع صحابه جائز می‌باشد. امت (نمایندگان امت) می‌توانند، تعداد نامزدان را محدود سازند، تفاوتی ندارد که این محدودیت مستقیم توسط امت صورت گیرد و یا این‌که به تفویض خلیفه سابق صورت گیرد؛ طوری‌که به نیابت از امت تعداد نامزدان را محدود سازد.

این از لحاظ محدود سازی نامزدان بود، اما این‌که در آغاز باید تعداد نامزدان به شش نامزد محدود شود، این برای هم‌سوی شدن با عمل‌کرد عمر رضی الله عنه می‌باشد؛ اما این‌که تعداد نامزدان به دو نامزد محدود می‌شود، برای هم‌سوی شدن با عمل‌کرد عبدالرحمن بن عوف رضی الله عنه می‌باشد و برای این‌که معنی بیعت با بیعت اکثر انتخاب کنندگان تحقق یابد، چون اگر تعداد نامزدان بیشتر از دو نامزد باشند، کسی‌که برندۀ انتخابات است، وی در این صورت در واقع با بیعت سی درصد بیعت کنندگان انتخاب شده است، یعنی با بیعت کمتر از اکثریت شان (که بیشتر از پنجاه در صد اند) انتخاب شده است، که با این حساب در صورت محدودیت نامزدان به دو نامزد، اکثریت با برنده بیعت نموده اند.

2-      عبدالرحمن رضی الله عنه گفت: «کدام یکی از شما  از خلافت کناره‌گیری می‌کند و عهده‌دار می‌شود که این کار را به افضل جماعت دهد؟ هیچ‌کس پاسخ نداد؛ سپس عبدالرحمن رضی الله عنه گفت: من از خلافت کناره‌گیری می‌کنم، قوم گفتند ما راضی هستیم. وی از ایشان عهد و پیمانی گرفت و مثل آن را برای شان داد.»

بنا براین، روایت: عبدالرحمن رضی الله عنه از رقباء وکالت گرفت که یکی از میان شان را برای شان خلیفه انتخاب کند، این پس از آن بود که خود از رقابت کناره‌گیری نمود، تا این‌که تعداد نامزدان به پنج نامزد خلاصه شد.

3-      سپس عبدالرحمن رضی الله عنه به مشاوره پرداخت و از نامزدان آغاز نمود. به علی رضی الله عنه گفت: "اگر این کار از تو بگذرد و به تو نرسد، کدام یک از این جمع را برای این کار شایسته‌تر می‌دانی؟ علی رضی الله عنه گفت: عثمان را، آنگاه با عثمان رضی الله عنه خلوت کرد گفت: اگر این کار به تو نرسد، کدام یک از این جمع را به این کار شایسته‌تر می‌بینی؟ گفت: علی را. آن‌گاه عبدالرحمن رضی الله عنه با زبیر رضی الله عنه خلوت کرد و نظیر سخنانی که با علی و عثمان رضی الله عنهما گفته بود، با وی گفت و او گفت عثمان، و آن‌گاه با سعد رضی الله عنه خلوت کرد و با او سخن گفت و او نیز گفت عثمان."

4-      عبدالرحمن رضی الله عنه دائرۀ مشاوره را وسعت بیشتر داده و با اهل حل و عقد با کسانی‌که در مدینه بودند، نیز مشورت نمود: "عبدالرحمن رضی الله عنه شب‌ها را در گشت و گذار بود و اصحاب رسول الله صلی الله علیه وسلم و سران سپاه را که سوی مدینه آمده بودند، با اشراف قوم دید و با آن‌ها مشورت کرد و با هرکه خلوت کرد، عثمان را نام برد. شبی‌که صبح‌گاه آن، مدت تعیین شده به سر می‌رسید، پس از آن که بیشتر شب را به تلاش بود، به خانه مسور بین مرخمه آمد، پس از این‌که مدتی از شب را خوابیده بود، او را بیدار کرد و گفت؛ تو در خوابی و من همه شب چشم به هم نزده ام؛ برو زبیر وسعد را بخوان! وی که آن‌ها را فراخواند، عبدالرحمن رضی الله عنه در انتهای مسجد در صفه‌ای که مجاور خانه مروان بود، از زبیر رضی الله عنه آغاز کرد و گفت این کار را با دو پسر عبدمناف واگذار. زبیر رضی الله عنه گفت؛ نصیب من از آن علی است، آنگاه به سعد رضی الله عنه گفت من و تو خویشاوندیی نزدیک داریم، نصیب خود را به من واگذار تا انتخاب کنم، گفت؛ اگر خودت را انتخاب می‌کنی، بله، ولی اگر عثمان را انتخاب می‌کنی، من علی را بیشتر می‌پسندم."

در این جا دیدیم که تعداد نامزدان پس از مشاوره با اهل حل وعقد به دو نامزد به عثمان رضی الله عنه و به علی رضی الله عنه محدود شد.

5-      بالاخره عبدالرحمن رضی الله عنه – با وکالت از اهل حل وعقد – خلیفه را از بین نامزدان انتخاب و سریعاً با وی بیعت نمود، حاضرین نیز با بیعت انعقاد با وی بیعت نمودند. "در آن هنگام عبدالرحمن رضی الله عنه گفت: نظر کردم و مشورت کردم، ای جماعت، بد گمان مباشید! آنگاه علی رضی الله عنه را خواست و گفت؛ با الله عهد و پیمان می‌کنی که به کتاب الله و سنت رسول الله و سیرت دو خلیفه پس از وی عمل کنی؟ علی رضی الله عنه در جواب گفت؛ امیدوارم که به اندازه علم و توان خویش عمل کنم، آنگاه عثمان رضی الله عنه را خواست و با او نیز چنان گفت که با علی رضی الله عنه گفته بود. عثمان رضی الله عنه در جواب گفت بلی و عبدالرحمن رضی الله عنه با وی بیعت کرد."

حزب التحریر با استدلال به این روایات، برای تعیین خلیفه گام‌های را برداشته و بدو مرحله نامزدهای خلافت را محدود ساخته است. این گام‌ها به محدودسازی تعداد نامزدان از حیث فراهم بودن شرایط انعقاد در آن‌ها آغاز می‌شود. این کاری است که مربوط به محکمه مظالم می‌باشد؛ محکمه‌ای که خلیفه آن را در گذشته دائر می‌نمود؛ چون خلیفه در دستگاه خلافت خویش قاضی مظالم می‌باشد.

بدین ترتیب، حزب التحریر تعداد نامزدهای با اهلیت را در دو مرحله محدود می‌نماید: در مرحلۀ اول تعداد آن‌ها را به شش نامزد؛ کاری‌که عمر رضی الله عنه به نمایندگی از امت نمود؛ چون در آن زمان از عمر رضی الله عنه خواسته شد که جانشین خویش را نامزد کند. در مرحلۀ دوم به دو نامزد؛ کاری‌که عبدالرحمن بن عوف رضی الله عنه، به وکالت از اهل حل وعقد، نمایندگان امت، انجام داد. در دولت خلافت پیش روی، مجلس امت به نیابت از امت این گونه تعداد نامزدهای خلافت را، مشخص و محدود خواهد کرد.

دوستان گرامی!

هر آن‌چه متعلق به حکومت داری از قبیل تأسیس دولت و تعیین خلیفه می‌شود، به تفصیل، تمام و کمال در طرح آماده شدۀ قوانین، آماده و در انتظار اجراء شدن می‌باشد. کاری‌که مسلمانان باید انجام دهند، کاری نیست جز اقامه دولت، اجرای این احکام و بیعت با خلیفه‌ای که بر اساس کتاب الله و سنت رسول الله بر ما حکم فرمایی کند.

(ترجمه)

دولت هندو نشست سه روزه G-20 را از 22 می در شهر سریناگار، کشمیر اشغال‌‌شده برگزار می‌کند. این تلاش دیگری برای مشروعیت بخشیدن به اشغال ظالمانه‌ی دولت هندو در کشمیر اشغال‌شده است. دولت هندو جرئت کرد این کار را انجام دهد؛ چرا که حکام پاکستان از طریق توافق‌نامه آتش‌بس در خط کنترول، دست و پای نیروهای مسلح مشتاق و نیرومند ما را بسته اند. اگر ارتش پاکستان موضع تهاجمی در خط کنترول اتخاذ کرده بود یا اگر زیربنا‌ی جهاد در کشمیر اشغال‌شده سالم باقی مانده بود، آیا هند می‌توانست حتی به برگزاری کنفرانس G-20 در سریناگار فکر کند؟ قطعاً نه. اکنون حکام پاکستان از خودداری چین و برخی سرزمین‌های اسلامی برای شرکت در کنفرانس G-20 در کشمیر اشغال‌شده به عنوان نشانه‌ی پیروزی خود استفاده می‌کنند. هرچند این منجر به برگرداندن الحاق اجباری هند در 5 اگست 2019م یا آزادسازی کشمیر اشغال‌شده نخواهد شد.

واقعیت اینست که حکام پاکستان به عنوان تسهیل‌کننده‌گان برای دولت هندو جهت برگزاری کنفرانس G-20 در کشمیر اشغال‌شده عمل کردند. هنگامی‌که دولت هندو به زور کشمیر اشغال‌شده را در اگست 2019م تصاحب کرد، این عمل یک نقض آشکارِ خط سرخ بود. دولت هندو باید بهای سنگینی را با پاسخی فک شکسته می‌پرداخت. با این حال، رهبری سیاسی و نظامی پاکستان به دستور ارباب خود امریکا به عوض بسیج نیروهای مسلح بر روی خط کنترول، سعی در فرونشاندن خشم شدید مسلمانان پاکستان و نیروهای مسلح آن‌ها داشتند. آن‌ها اقدامات نمادین را مانند تغییر نام بزرگ‌راه کشمیر در اسلام‌آباد به بزرگ‌راه سریناگار، نشان‌دادن کشمیر اشغال‌شده به عنوان بخشی از پاکستان در نقشه رسمی پاکستان، ایستادن در سرک‌ها با بستن بازوبند سیاه برای چند دقیقه در هفته و سخنرانی در سازمان ملل انجام دادند. پس از آن، حکام پاکستان دولت هندو را کمک کردند. آن‌ها در 25 فبروری 2021م یک توافق‌نامه آتش‌بس با خط کنترول دولت هندو امضاء کردند. آن‌ها این کار را به دستور اربابان امریکایی خود انجام دادند تا از تقویت الحاق اجباری کشمیر اشغال‌شده توسط مودی اطمینان حاصل کنند. همین تسهیلات است که به دولت هندو جرئت برگزاری نشست G-20 در کشمیر اشغال‌شده را داد.

اکنون چندین دهه است که حکام سیاسی و نظامی پاکستان امت را در مورد کشمیر اشغال‌شده فریب می‌دهند. آن‌ها مدعی اند که به حمایت سیاسی، اخلاقی و دیپلماتیک خود از مسلمانان کشمیری ادامه خواهند داد. آیا تنها با حمایت سیاسی، اخلاقی و دیپلماتیک می‌توان از ظلم بر مظلومان خاتمه داد؟ قطعاً نه. آن‌ها هم‌چنان ادعا می‌کنند که می‌خواهند با اجرای قطعنامه‌های سازمان ملل به اشغال کشمیر تحت غصب هندو پایان دهند. اما آیا آشکار نگردیده است که سازمان ملل یک ابزار استعماری است؟ سازمان ملل تنها قطعنامه‌هایی را اجراء می‌کند که در راستای منافع امریکا و کشورهای استعمارگر غربی باشد؟ انتظار برای اجرای قطعنامه‌های سازمان ملل تنها به دولت هندو کمک خواهد کرد که برای تقویت اشغال خود زمان بیشتر را بخرد.

ظلم و اشغال توسط ظالمان هرگز پایان یافتنی نیست تا زمانی‌که آنان توسط نیرویی بیرون انداخته نشوند. الله سبحانه وتعالی می‌فرماید:‌

﴿وَاقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَأَخْرِجُوهُم مِّنْ حَيْثُ أَخْرَجُوكُمْ﴾ [بقره:۱۹۱]

ترجمه: و آن‌ها را هر کجا یافتید، به قتل برسانید و از آن جا که شما را بیرون ساختند، آن‌ها را بیرون کنید.

ما باید تصمیم بگیریم که هرگز فریب حکام را نمی‌خوریم. ما باید تصمیم بگیریم که فقط آنچه را که الله دستور داده است انجام دهیم. اما دستورات الله سبحانه وتعالی تنها توسط دولتی‌که بر اساس دین الله سبحانه وتعالی تاسیس شده پیروی می‌گردد که به طور کامل اسلام را تطبیق می‌کند. این دولت عبارت از خلافت به منهج نبوت است. خلافت نظم حاکم استعماری جهانی از جمله نهادهای آن مانند سازمان ملل و قوانین بین‌المللی را رد خواهد کرد و به ندای مظلومان پاسخ خواهد داد.

﴿وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَل لَّنَا مِن لَّدُنكَ وَلِيّاً وَاجْعَل لَّنَا مِن لَّدُنكَ نَصِيراً﴾  [نساء:۷۵]

ترجمه:‌ چرا در راه الله، و (در راه) مردان و زنان و کودکانی که (به دست ستمگران) تضعیف شده‌اند، پیکار نمی‌کنید؟ همان افراد (ستمدیده‌ای) که می‌گویند: «پروردگارا! ما را از این شهر، که اهلش ستمگرند، بیرون ببر! و از طرف خود، برای ما سرپرستی قرار ده! و از جانب خود، یار و یاوری برای ما تعیین فرما!

برای عزت و سربلندی در این دنیا و آخرت و برای خاتمه ظلم در این دنیا خلافت را به منهج نبوت تاسیس کنید!

دفتر مطبوعاتی حزب التحریر-ولایه پاکستان

(ترجمه)

در چند هفته گذشته، سیاست پاکستان درگیر حاشیه، تنش، هرج و مرج و بی‌ثباتی بوده است. عامل این بحران سیاسی دعوای فرقه‌ای میان قضات، جنرال‌ها و سیاسیون می‌باشد. هیچ جناحی دغدغۀ واقعی مشکلات مردم را بر سر ندارند. جناح‌ها فقط برای قدرت می‌جنگند که این امر هیچ سودی برای مردم پاکستان ندارد. مردم در تنگنای شدید اقتصادی غرق شده و دچار ناامیدی عمیقی گردیده‌اند.

در جنگ بر سر قدرت، قضات، جنرال‌ها و سیاسیون شکاف‌های عمیق اجتماعی را در میان مردم ایجاد نمودند. مسلمانان عام در ارتش در مقابل فرزندان خودشان قرار گرفتند. ملکیت‌ها تخریب گردیدند، مقدسات زیر پا شدند و خون پاک مسلمانان ریخته شد. ایجاد شکاف میان ارتش و عام مردم تنها مسلمانان را تضعیف می‌نماید و بس. این دقیقاً مانند به اصطلاح "جنگ علیه تروریزم" است؛ زمانی‌که مسلمانان علیه یک‌دیگر در مرز افغانستان می‌جنگند تا منافع استعماری آمریکا را حفظ نمایند. پاکستان در جبهه با هند تضعیف گردید، که در نهایت هند سرزمین اسلامی کشمیر را غصب نمود. الله سبحانه وتعالی می‌فرماید:

﴿وَاَطِیْعُوا اللّٰهَ وَرَسُوْلَهٗ وَلَا تَنَازَعُوْا فَتَفْشَلُوْا وَتَذْهَبَ رِیْحُكُمْ﴾ [انفال: 46]

ترجمه: از الله و رسولش اطاعت نمایید و (در تصمیم گیری) با یک‌دیگر نزاع نکنید که سُست می‌شوید و توان و اقتدارتان از بین می‌رود.

علی‌الرغم این‌که نزاع بر سر قدرت در بین خود جنرال‌ها، قضات و سیاسیون است، اما آن‌ها بالای چارچوب دولت لیبرال و سیکولار کاملاً توافق دارند. این چارچوب برای بیش از هفت دهه از سوی حکام پاکستان برای خدمت به نظم جهانی آمریکا تطبیق گردیده است. تحت این چارچوب سیکولار، جناح‌های ملکی و نظامی هردو، سیاست‌های سرمایه‌داری (کپیتالیستی) را تطبیق نموده و همواره ارزش پول پاکستان را کاهش داده‌اند. به دستور صندوق بین‌المللی پول استعمارگر (IMF)، مردم در آسیاب فقر، تورم و محرومیت غرق و زمین‌گیر گردیده‌اند. این درحالی است که سرمایۀ سودخواران با متمرکز گردیدن منابع به شکل عظیم و گستردۀ آن به دستان یک عدۀ معدود رو به افزایش است. جناح نظامی و ملکی هردو تضمین می‌نمودند تا پاکستان مهره‌ای برای منافع آمریکا قرار گرفته و ارتش پاکستان به عنوان یک نیروی مزدور مورد استفاده قرار گیرد.

هم‌چنان این جناح‌های نخبۀ حاکم نیز موافق هستند که اسلام در حکومت‌داری، اقتصاد، قضائیه و سیاست خارجی حرفی برای گفتن ندارد. آن‌ها برای جلب حمایت مردمِ اسلام دوست پاکستان فقط از نام اسلام استفاده می‌نمایند. با این حال، آن‌ها متعهد هستند که تصمیمات و قوانین انسانی همیشه بر شریعت نازل شده از جانب الله سبحانه وتعالی برتری دارند. جناح‌های حاکم اطمینان می‌دهند که اسلام هرگز دولت و مبنای سیاسی ندارد، آن‌ها این‌کار را به امید تأییدی، به رسمیت شناختن و ستایش غرب و برای به دست آوردن حمایت آمریکا جهت حفظ حاکمیت خویش انجام می‌دهند.

مبارزه میان جناح‌های حاکم در 76 سال گذشته ادامه داشته است. گاهی خیره و کم‌رنگ می‌گردد و گاهی هم به صورت یک بحران شدید سیاسی شعله‌ور می‌گردد. بعضاً زد و بندها میان رهبران نظامی و مردمان ملکی و بعضاً هم میان خود ارتش بر سر پُست‌های رهبری در ارتش نزاع صورت می‌گیرد. کشمکش‌ها ادامه خواهد داشت، زیرا خود دیموکراسی زدوبندهای پر زیان بر سر قدرت را تضمین می‌نماید. قوۀ مقننه و یا تولید قوانین از سوی انسان در دیموکراسی، جناح‌های حریص و قدرت‌مند را اجازه می‌دهد تا برای حفظ منافع شان قوانین بسازند تا در قدرت باقی مانده و بالای منابع دولت کنترول داشته باشند. مادامی‌که دیموکراسی وجود داشته باشد، مبارزه بر سر قدرت نیز ادامه خواهد داشت.

ای مسلمانان پاکستان! کامیابی تشکیلات نظامی و متحدان سیاسی آن، فعلاً PDM یا قبل از آن PTI و متحدان آن در قوۀ قضائیه هیچ آرامشی را برای مان به ارمغان نخواهد آورد. هردوی آن‌ها می‌خواهند که عین نظام را بالای ما تحمیل نمایند که عبارت از نظام دیموکراتیک سرمایه‌داری است و همین نظام منشأ تمام مشکلات ما می‌باشد. مبارزه بر سر "تفوق‌طلبی نظامیان و ملکی" ضیاع تلاش‌های ماست. نظامیان و ملکی‌ها هردو ضامن حفظ حاکمیت و برتری نظم جهانی آمریکا می‌باشد. حالا زمان آن فرا رسیده تا این نظام سیکلولاریستی دیموکراتیک و این سیاست‌های خود خواهانه را خاتمه دهید! حالا زمان آن فرا رسیده تا تهداب یک سیاست جدید و یک دولت جدید را بگذارید؛ دولتی‌که زندگی مان را به اساس آن‌چه که از سوی الله سبحانه وتعالی نازل گردیده است، شکل دهد! حالا زمان تأسیس خلافت بر منهج نبوت فرا رسیده است! در خلافت، تعهد به اطاعت و وفاداری به خلیفه فقط بخاطر حکم‌روایی وی به آن‌چه می‌باشد که الله سبحانه وتعالی نازل نموده است و بس. تمام مسلمانان خلیفه را مسئول رعایت امور مردم مبنی بر تطبیق مکمل و همه‌جانبۀ اسلام می‌دانند. قوۀ قضائیه دولت خلافت به اساس قانون شریعت تصمیم می‌گیرد. مردم و تمام نهادهای دولتی بر مافوق بودن و برتر بودن قانون شریعت تسلیم هستند و فیصلۀ قرآن‌کریم و سنت نبوی فیصلۀ نهایی خواهد بود.

ای مسلمانان پاکستان! حزب‌التحریر تنها حزبی است که می‌تواند شما را به مقصد خلافت برساند. این حزبی است که شما را تنها به اساس اسلام رهنمایی می‌کند. هیچ‌گاه این حزب در مورد فکره و طریقه خویش مصلحت و سازش نکرده است؛ زیرا مبنای فکری آن اسلام بوده و منهج آن به اساس نصوص شرعی می‌باشد. موقف منظم و منضبط آن در طول چندین دهه مبارزه بازتابی از فضای ناب درونی آن است که توسط ایمان خالص گردیده است. رهبری جهانی آن توانایی کامل تنظیم و رعایت امور شما را به اساس احکام شرعی دارا می‌باشد که حزب آن را در نشریات خویش گنجانیده است. پس با تأسیس خلافت هم‌گام با شباب حزب‌التحریر وجیبۀ خودرا ادا نمایید. اراده را محکم و عزم را جزم نموده بر این‌که آرام نخواهیم گرفت تا این‌که یک‌بار دیگر آفتاب خلافت بر روی امت بتابد.

ای مسلمانان نیروهای مسلح پاکستان! دیموکراسی در پاکستان شما را بین دو جناح همانند آسیاب آرد می‌سازد. در یک جناح رهبری نظامی قرار دارد که انرژی و قدرت شما را علیه مردم خودتان استفاه می‌نماید، طرف دیگر مدعیان دروغین برتری مدنی قرار دارد که بخاطر قدرت شما را هدف قرار داده است. این همان دیموکراسی است که مسلمانان را برای دو دهه در جنگ علیه "تروریزم" قرار داد. به ضایع ساختن خون و ریختن عرق خویش بخاطر رهبران خودخواه نکته پایان گذارید. آیا آرزوی ریختن خون و عرق تان را بخاطر کامیابی و برتری دین الله سبحانه وتعالی ندارید؟ بسیج نمودن و تحریک نمودن در مقابل مردم خودتان را بس کنید! آیا شما مشتاق بسیج شدن و تکبیرات برای آزادسازی کشمیر و مسجدالاقصی نیستید؟ چگونه برتری نظامی می‌تواند مایۀ افتخار شما باشد که حامی نظم غربی بوده و با دین ما در جنگ است؟ تنها افتخار و عزت در اطاعت از الله سبحانه وتعالی است و بس. بیرون آیید و برای تأسیس خلافت بر منهج نبوت به رهبری حزب‌التحریر نصرت دهید. یقیناً، این خلافت راشده خواهد بود که قلوب مؤمنین را آرامش و سکینت می‌دهد. این خلافت راشده خواهد بود که قلوب پارچه شده را با نور اسلام وحدت می‌بخشد، درست همانند قبایل مدینه منوره که قلوب آن‌هارا اسلام وحدت بخشید.

﴿وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِيعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ وَاذْكُرُواْ نِعْمَةَ اللّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنتُمْ أَعْدَاء فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنتُمْ عَلَىَ شَفَا حُفْرَةٍ مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَكُم مِّنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ﴾ [آل عمران: 103]

ترجمه: و همه ګی به ریسمان الله (دین الله) چنګ زنید و پراکنده نشوید و نعمت بزرگ الله را به یاد آورید که چگونه دشمن یکدیکر بودید و او میان دل های تان الفت ایجاد نمود و به لطف وبرکت نعمتش برادر یک دیگر شدید؛ در حالی‌که پیش از آن به خاطر کفرتان بر لب پرتگاه آتش قرار داشتید، که الله شما را از آن نجات داد. الله این چنین آیات خودرا برای‌تان آشکار می‌سازد، باشد که هدایت یابید.

حزب‌التحریر-ولایه پاکستان

مترجم: عبدالرحمن قاطع

(ترجمه)

بخاری در صحیح خود روایت نموده است:

«عَنْ عَائِشَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهَا زَوْجِ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مَاتَ وَأَبُو بَكْرٍ بِالسُّنْحِ، قَالَ إِسْمَاعِيلُ: يَعْنِي بِالْعَالِيَةِ، فَقَامَ عُمَرُ يَقُولُ: وَاللَّهِ مَا مَاتَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، قَالَتْ وَقَالَ عُمَرُ: وَاللَّهِ مَا كَانَ يَقَعُ فِي نَفْسِي إِلَّا ذَاكَ وَلَيَبْعَثَنَّهُ اللَّهُ فَلَيَقْطَعَنَّ أَيْدِيَ رِجَالٍ وَأَرْجُلَهُمْ، فَجَاءَ أَبُو بَكْرٍ فَكَشَفَ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَبَّلَهُ قَالَ: بِأَبِي أَنْتَ وَأُمِّي طِبْتَ حَيًّا وَمَيِّتًا وَالَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَا يُذِيقُكَ اللَّهُ الْمَوْتَتَيْنِ أَبَدًا، ثُمَّ خَرَجَ فَقَالَ: أَيُّهَا الْحَالِفُ عَلَى رِسْلِكَ فَلَمَّا تَكَلَّمَ أَبُو بَكْرٍ جَلَسَ عُمَرُ فَحَمِدَ اللَّهَ أَبُو بَكْرٍ وَأَثْنَى عَلَيْهِ وَقَالَ أَلَا مَنْ كَانَ يَعْبُدُ مُحَمَّدًا صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَإِنَّ مُحَمَّدًا قَدْ مَاتَ وَمَنْ كَانَ يَعْبُدُ اللَّهَ فَإِنَّ اللَّهَ حَيٌّ لَا يَمُوتُ وَقَالَ: {إِنَّكَ مَيِّتٌ وَإِنَّهُمْ مَيِّتُونَ}، وَقَالَ: {وَمَا مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَفَإِنْ مَاتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِكُمْ وَمَنْ يَنْقَلِبْ عَلَى عَقِبَيْهِ فَلَنْ يَضُرَّ اللَّهَ شَيْئًا وَسَيَجْزِي اللَّهُ الشَّاكِرِينَ} قَالَ: فَنَشَجَ النَّاسُ يَبْكُونَ قَالَ: وَاجْتَمَعَتْ الْأَنْصَارُ إِلَى سَعْدِ بْنِ عُبَادَةَ فِي سَقِيفَةِ بَنِي سَاعِدَةَ فَقَالُوا مِنَّا أَمِيرٌ وَمِنْكُمْ أَمِيرٌ فَذَهَبَ إِلَيْهِمْ أَبُو بَكْرٍ وَعُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ وَأَبُو عُبَيْدَةَ بْنُ الْجَرَّاحِ فَذَهَبَ عُمَرُ يَتَكَلَّمُ فَأَسْكَتَهُ أَبُو بَكْرٍ وَكَانَ عُمَرُ يَقُولُ وَاللَّهِ مَا أَرَدْتُ بِذَلِكَ إِلَّا أَنِّي قَدْ هَيَّأْتُ كَلَامًا قَدْ أَعْجَبَنِي خَشِيتُ أَنْ لَا يَبْلُغَهُ أَبُو بَكْرٍ ثُمَّ تَكَلَّمَ أَبُو بَكْرٍ فَتَكَلَّمَ أَبْلَغَ النَّاسِ فَقَالَ فِي كَلَامِهِ: نَحْنُ الْأُمَرَاءُ وَأَنْتُمْ الْوُزَرَاءُ، فَقَالَ حُبَابُ بْنُ الْمُنْذِرِ: لَا وَاللَّهِ لَا نَفْعَلُ مِنَّا أَمِيرٌ وَمِنْكُمْ أَمِيرٌ، فَقَالَ أَبُو بَكْرٍ: لَا وَلَكِنَّا الْأُمَرَاءُ وَأَنْتُمْ الْوُزَرَاءُ هُمْ أَوْسَطُ الْعَرَبِ دَارًا وَأَعْرَبُهُمْ أَحْسَابًا فَبَايِعُوا عُمَرَ أَوْ أَبَا عُبَيْدَةَ بْنَ الْجَرَّاحِ، فَقَالَ عُمَرُ: بَلْ نُبَايِعُكَ أَنْتَ فَأَنْتَ سَيِّدُنَا وَخَيْرُنَا وَأَحَبُّنَا إِلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَأَخَذَ عُمَرُ بِيَدِهِ فَبَايَعَهُ وَبَايَعَهُ النَّاسُ، فَقَالَ قَائِلٌ: قَتَلْتُمْ سَعْدَ بْنَ عُبَادَةَ، فَقَالَ عُمَرُ: قَتَلَهُ اللَّهُ»

ترجمه: عایشه رضی الله عنها همسر پیامبر صلی الله علیه وسلم گفت: رسول الله صلی الله علیه وسلم وفات کرد و ابوبکر در موضع سنح (در منزل خود) بود، اسماعیل راوی حدیث می‌گوید؛ یعنی در بلندی‌های (مدینه)، عمر ایستاد؛ در حالی‌که می‌گفت: به الله (سبحانه وتعالی) سوگند که رسول الله صلی الله علیه وسلم وفات نکرده است. عایشه رضی الله عنها گفت: عمر گفت: به الله سوگند که چیزی در دل من نیفتاده بود، جز این‌که آن حضرت صلی الله علیه وسلم نمرده است و الله سبحانه وتعالی او را (از حالت بیهوشی) بر می‌خیزاند و دست و پاهای مردانی را (که قایل به مرگ وی‌اند) قطع می‌نماید. ابوبکر آمد و (چادر را) از روی رسول الله صلی الله علیه وسلم بر داشت و میان دو چشم او را بوسید و گفت: پدر و مادرم فدایت باد، در حال حیات و در حال مرگ خوش‌بو و پاکیزه هستی. سوگند به ذاتی‌که نفس من در ید قدرت اوست، الله سبحانه وتعالی دو مرگ را هرگز بر تو نمی‌چشاند. ابوبکر برآمد و گفت: ای سوگند خورنده (بر نمردن رسول الله صلی الله علیه وسلم) آرام باش و شتاب مکن. آنگاه که ابوبکر این سخن را گفت؛ عمر رضی الله عنه نشست. ابوبکر رضی الله عنه حمد و ستایش الله (سبحانه وتعالی) را کرده گفت: آگاه باشید؛ کسی‌که محمد را می‌پرستید، همانا محمد مرده است و کسی‌که الله سبحانه وتعالی را می‌پرستید، پس الله (سبحانه وتعالی) زنده است و نمی‌میرد و چنین تلاوت کرد: «قطعا تو خواهی مُرد و آنان (نیز) خواهند مُرد» (زمر: 30) و بعد از آن تلاوت کرد: «محمد، جز فرستاده‌ای که پیش از او هم پیامبرانی (آمده و) و گذشتند، نیست. آیا اگر او بمیرد یا کشته شود، از عقیدۀ خود بر می‌گردید؟ هرکس از عقیدۀ خود باز گردد، هرگز هیچ زیانی به الله نمی‌رساند و به زودی الله سبحانه وتعالی سپاسگزاران را پاداش خواهد داد.» (آل عمران:144) راوی گفت: در حالی‌که مردم با صدای بلند گریه می‌کردند. انصار (در امر خلافت) بر سعد بن عبادۀ در سقیفۀ بنی ساعده گرد آمده بودند، می‌گفتند: یک امیر از ما (انصار) و یک امیر از شما (مهاجرین) باشد؛ ابوبکر، عمر بن خطاب و ابوعبیدة بن جراح نزد آنان رفتند، عمر رفت با آنان سخن بگوید، اما ابوبکر از وی خواست خاموش بماند. عمر می‌گفت والله چیزی نمی‌خواستم جز سخن‌ شگفت‌آوری‌که آن را آماده کرده بودم، می‌ترسیدم که ابوبکر آن را به خوبی و با بلاغت بیان نکند؛ بعد از آن ابوبکر چنان سخن گفت که بلیغ‌ترین مردم بود؛ چنان‌چه گفت؛ امراء از ما و وزراء از شما باشد، حباب بن منذر گفت، نه والله این کار را نمی‌کنیم؛ یک امیر از ما و یک امیر از شما. ابوبکر گفت امراء از ما و وزراء از شما؛ زیرا ایشان (قریش) شریف‌ترین عرب به لحاظ دار (قبیله) و واضح‌ترین شان از نظر قرابت (به رسول کریم صلی الله علیه وسلم و تقدم در اسلام) اند، پس با عمر و یا اباعبیده بن جراح بیعت کنید. عمر گفت؛ بلکه با تو بیعت می‌کنیم، تو سیِّد ما و بهترین ما هستی، محبوب‌ترین مان نزد رسول الله صلی الله علیه وسلم هستی، سپس عمر دست ابوبکر را گرفت و با وی بیعت نمود؛ مردم نیز با وی بیعت نمودند. کسی گفت سعد بن عباده را کشتید (فروگذاشتید)، عمر گفت: الله (سبحانه وتعالی) او را بکشد.

در کتاب فتح الباری از ابن حجر عسقلانی در خصوص حدیث عایشه رضی الله عنها در مورد وفات و داستان سقیفه آمده است، آنچه مربوط به وفات می‌شود، در جایش در اواخر مبحث غزوات خواهد آمد و اما سقیفه که دربرگیرندۀ بیعت با ابوبکر رضی الله عنه به خلافت می‌باشد، هم‌چنان آن را مصنف از طریق ابن عباس از عمر در بخش حدود آورده است و بخشی از آن را در بخش احکام از طریق انس از عمر نیز ذکر کرده است و کامل‌ترین آن روایت ابن عباس است.  

دوستان گرامی!

در سقیفۀ بنی ساعده با ابوبکر رضی الله عنه بر خلافت بیعت صورت گرفت و از وقایع آن اجتماع در سقیفه که به بیعت با ابوبکر انجامید و سپس سكوت بقيه صحابه در قبال اين وقايع و تأييد آن‌ها نسبت به آن نشان می‌دهد كه پيشنهاد نامزدها از طرف اهل حل و عقدی که دارای شرايط انعقاد هستند، سپس بحث در مورد این‌که کدام یک از آن‌ها از همه بهتر است و سپس بیعت با او بر ولایت امور مسلمین، عبارت از اجرائات شرعی برای نصب خلیفۀ مسلمانان است و کسی‌که چگونگی نصب باقی خلفاء راشدین را تعقیب کند، همین حالت نصب ابوبکر را اما با تفاوت اسالیب در خواهد یافت. چنانچه برای عمر رضی الله عنه بیعت صورت گرفت، پس از آن که ابوبکر رضی الله عنه او را پیش از وفاتش به درخواست صحابه و اصرار آنان بر این امر، به مسلمانان انتخاب کرده بود، مسلمانان پس از مرگ ابوبکر پیرامون او گرد آمدند و با او بیعت نمودند. عمر رضی الله عنه قبل از وفاتش شش تن از اصحاب را برای این منصب کاندید نمود، نه یک شخص را، تا مسلمانان پس از مرگ عمر یکی از این شش نامزد را انتخاب کنند و با او بیعت نمایند. سپس آن شش تن در این امر باهم مشوره نموده و امر انتخاب کاندیدی را از میان شان که به مردم معرفی کرده شود تا با او بر خلافت بیعت کنند، به عبدالرحمن بن عوف سپردند، آن هم بعد از این‌که خودش را از رقابت خارج ساخت. او به بهترین شکل به این کار مهم پرداخت و تمام توان خود را به خرج داد و شب و روز در میان این پنج تن کاندید تلاش کرد که نخست ببیند در صورت برکناری هرکدام از آن‌ها چه کسی را معرفی می‌کند و برایش معلوم شد که رقابت محدود به عثمان و علی است؛ سپس به سراغ مردم رفت تا با آن‌ها مشورت کند که کدام یک از این دو نفر را انتخاب می‌نمایند و از مردان و زنان مهاجر و انصار پرسید، سپس مردم را در مسجد جمع کرد و بیعت را به علی پیش کرد و او با میل و علاقه اجابت نکرد؛ پس آن را به عثمان عرضه کرد و با او بیعت نمود. سپس بقیه مسلمانان در مسجد با او بیعت کردند و خلافت برای او منعقد شد. اما بیعت با علی رضی الله عنه توسط جمهور مسلمانان در مدینه و کوفه بعد از وفات عثمان رضی الله عنه صورت گرفت.

این اجرائات با تنوع اسالیب مورد تأیید صحابه رضی الله عنهم بوده و بر آن اجماع می‌باشد و از آن‌ چگونگی انتخاب خلیفه در دولت اسلام یعنی دولت خلافت، که به زودی به اذن الله سبحانه وتعالی خواهد آمد، گرفته شده است. با بررسی آن اجرائات متوجه می‌شویم که در تمام موارد:

1-      نامزدها برای مردم اعلان می‌شدند؛

2-      تمام آن‌ها شرایط انعقاد را داشتند؛

3-      سپس نظر اهل حل و عقد از مسلمانانی‌که نمایندۀ امت هستند گرفته می‌شود و آن‌ها در آن زمان صحابه بودند؛

4-      هرکس كه از طرف نمايندگان امت (اهل حل و عقد) و يا اكثريت آنان انتخاب شود، با وی بيعت انعقاد صورت می‌گیرد و خليفه مي‌گردد و اطاعت او واجب است؛

5-       سپس مردم با او بیعت طاعت می‌کنند.

با اشاره به ماجرای بیعت با عثمان و کاندید شدن شش نفر از صحابه توسط عمر رضی الله عنه، می‌توان چنین بیان کرد:

1-      وجود امیر مؤقتی که امور را تا مدت زمانی‌که خلیفه جدید نصب می‌شود، به عهده گیرد؛

2-      حداکثر تعداد داوطلبان شش نفر باشد.

این اجرائاتی است جهت نصب خلیفه برای مسلمانان، که از اقدامات صحابه در نصب خلفای راشدین برگرفته شده است. به اذن الله سبحانه وتعالی، مسلمانان به زودی این شرح حال معطر صحابه و خلفای راشدین را بر می‌گردانند و ما در آن فضای ایمانی زندگی خواهیم کرد که آن‌ها در آن زندگی می‌کردند؛ سپس دولت خلافت را احیا خواهیم کرد و خلیفه‌ای را نصب خواهیم نمود که از ساحت اسلام محافظت نماید و مصالح امت را در داخل و خارج رعایت نماید. اللهم آمین!

مترجم: احمد صادق امین