Tanzanya, 29 Ekim 2025’ten (yaklaşık 20 gün önce) bu yana bir kez daha seçim sonrası şiddet dalgasına kapıldı. Günlerdir süren olaylarda çok sayıda can kaybı yaşanırken, hem özel mülkler hem de kamu altyapısı ciddi zarar gördü. Tanzanya’da 1995’te başlayan çok partili seçim döneminden bu yana, seçim sonrası şiddet maalesef her beş yılda bir tekrar eden, kronik bir sorun haline geldi. Ancak bu seneki vahşet, 2000 yılındaki o kanlı günleri bile geride bıraktı. O zaman Zanzibar’da 40’tan fazla muhalif (CUF) katledilmiş, 600’ü aşkın kişi yaralanmış ve 2.000 kişi canını kurtarmak için Kenya’ya kaçmıştı. Bu seneki durum çok daha vahim.

Şiddet, en başından beri doğası gereği demokrasinin ve seçimlerinin ayrılmaz bir parçasıdır. Sebepleri şunlardır:

1- Kapitalizmin yönetim sistemi olan demokraside eylemler tek bir ölçüt üzerine, yani ‘çıkarlar’ üzerine kuruludur. Buna göre kişi, yalnızca çıkar elde etmek için hareket eder veya bir şeyden kaçınır. İster iktidarda ister muhalefette olsun, bir demokrasi taraftarının çıkarlarını güvence altına almak için hareket etmesi veya başkalarını bu yönde teşvik etmesi bu sistemde şaşırtıcı değildir. Bu yüzden, demokratik partilerin hiçbiri halka hizmet etmez; hepsi politikacılar için birer ‘para musluğudur’. Ya halkın parasını hortumlarlar, ya koltuk kapma peşindedirler, ya sömürgeci efendilerinden yardım dilenirler ya da sözde bağışçıların parasıyla semirirler.

2- Demokrasi, Makyavelli’nin o şeytani ‘Amaca giden her yol mubahtır’ felsefesini benimser. Yani demokrasi için hedefe ulaşılıyorsa, adam öldürmek, ırkçı ve dini fitneler çıkarmak, yalan söylemek gibi her türlü pislik mubahtır. Kısacası, demokrasinin yasal veya yasadışı diye bir derdi yoktur; onlar için meşru olan tek şey, hedefe götüren yoldur.

3- Batı’nın çok partili demokrasiyi ülkemize getirmesinin tek sebebi kendi çıkarlarıdır; yoksa birçok saf insanın inandığı gibi bizim ülkemizin ilerlemesi ve kalkınması umurlarında bile değildir. Bu sözde değişim beklentisiyle insanların kafası karışmış, hayalleri yıkılmış, çok zaman kaybedilmiş, büyük çabalar sarf edilmiş ve hatta canlar feda edilmiştir. Aslında demokrasi, Batının bir kumpası ve değişim aldatmacasıdır. Batı, yine kendisinin koruması altındaki tek parti sisteminin zulmünden halkın artık bıktığını ve hoşnutsuzluğun arttığını fark edince, sadece rejimin vitrinini değiştiren bu sistemi getirdi. Bu sistem, insanların olayları ideolojik açıdan değerlendirmesini engellemek amacıyla neo-kolonyalizmi güçlendirmenin başka bir aracı olarak getirilmiştir. İnsanlar bütün enerjilerini kötü kapitalist ideolojiyle savaşmak yerine yöneticileri değiştirmek gibi yanlış bir çözüm uğrunda harcamaktadırlar. Dahası, Batılı ülkeler çoğu zaman demokrasi ve benzeri bahaneleri kullanarak, kendi kaynak sömürülerinin yolunu açmak için o ülkelerde iç çatışmaları ve şiddeti kışkırtmaktadırlar. Buna iyi örnek, Sudan, Kongo, Yemen, Somali gibi ülkelerdir.

Şu apaçık oradadır ki demokrasi gibi bir sistemin sürekli çatışma, fitne ve bitmek bilmeyen şiddet üretmesi kaçınılmazdır. Bu sistem doğası gereği kırılgandır ve en önemlisi de insanlığa adalet getirme konusunda acizdir.

Artık gerçek bir ideolojik değişim arayan her gayretli ve aydın insanın, bu yozlaşmış demokratik şovenizme katılmayı bırakmasının veya onu desteklemekten vazgeçmesinin vakti gelmiştir. Peygamber SallAllahu Aleyhi ve Sellem’in öğrettiği doğru İslami değişim metodolojisine bağlı kalarak, İslam dünyasında Hilafet Devletini yeniden kurmaları Müslümanlara farzdır. Gayrimüslimlerin de artık bu İslami alternatif sistemi ve değişim modelini incelemelerinin, İslam’ı kabul etmelerinin ve yozlaşmış demokrasi aldatmacasından kurtulmalarının vakti gelmiştir!