(ترجمه)

چند روز بیشتر از صدور تصمیم شورای امنیت نگذشته که مردم غزه بهای آن را می‌پردازند. در کمتر از بیست‌وچهار ساعت تا صبح پنج‌شنبه 20 نومبر جاری، سی‌وچهار شهید، که بیشترشان کودکان و زنان‌اند، به خاک و خون غلتیدند؛ همراه با ده‌ها زخمی که زیر سایهٔ گرسنگی، سرما و محاصره دست‌وپا می‌زنند. این خون‌های پاک، معنای واقعی تصمیمی است که امریکا را بر غزه «وصی» و «قیم» ساخت تا هرگونه خواست، سر بزند و بکشد. تصمیمی که خون، مال و زمین مردم فلسطین را در کرانهٔ باختری نادیده گرفت و دست رژیم یهود را باز گذاشت تا در خون ما پیش‌روی کند؛ پیش‌رویی که حتی از غزه گذشت و به «مخیم عین‌الحلوه» در لبنان رسید تا جایی‌که رئیس رژیم جنایت‌کار یهود، بر خاک شام پا می‌گذارد، گویی سرزمین خودش است! انگار حکام ترکیه، پاکستان، اندونیزیا، سعودی، قطر، مصر، اردن و امارات، که پیش از تصویب، با بیانیهٔ مشترک‌شان تصمیم شورای امنیت را تأیید کردند، دست رژیم یهود را در همه‌جا باز گذاشته‌اند تا هرچه می‌خواهد بکند. غزه را به ترامپ تسلیم نموده‌اند و مردم آن را همچون قربانیان، بر آستانهٔ «خانهٔ سیاه» پیشکش می‌کنند.

امت خشمگین می‌شد زمانی‌که می‌دید خون‌ها در غزه جاری است و گرسنگی، مردمش را می‌بلعد و محاصره گلوی‌شان را می‌فشارد. اما این حکام جنایت‌کار، در حالی‌که زبان‌شان به «محکومیت» و «اعتراض» می‌چرخد، دست‌های‌شان در دست رژیم جنایت‌کار است و شریک تهاجم بر غزه‌اند؛ پشت نقاب محکومیت و ادعاهای بی‌ارزش! محاصره رسوای شان می‌کند، خذلان (بی‌وفایی) رسوای شان می‌کند و ارسال سلاح و تجهیزات به رژیم یهود، جرم‌شان را ثابت می‌سازد.

حکام چهرهٔ آغشته به خیانت خود را آشکار ساختند و دشمنی‌شان را با اسلام و مسلمانان با سپردن سلاح مجاهدان غزه و خون مردم آن به دست امریکا و رژیم یهود و با واگذاری کامل غزه به قیومیت امریکا اعلام کردند. آیا پس از این همه جنایت، خاموشی رواست؟! آیا خاموشی خود شکلی از رضایت به جنایت‌های آنان نیست؟!

تحرک امت و لشکریانش واجب است، پیش از آنکه کشتار در غزه بیشتر از این به اوج خود برسد؛ بلکه این حرکت از همان روزی واجب بود که انگلیس با قدم‌های نجسش بیش از یک قرن پیش بر این سرزمین مبارک پا گذاشت. هر قطره خونی که در فلسطین ریخته شد، نتیجهٔ تأخیر امت و لشکریانش در حرکت به سوی آن بود. هر روزی که امت و لشکرهایش به‌پا نخیزند، به خون، گرسنگی و ستم بیشتر بر مردم فلسطین ترجمه می‌شود.

اکنون که کار به جایی رسیده که حکام، غزه و مردم آن و همهٔ فلسطین و مقدساتش را چون کالایی بی‌قیمت فروختند. این خشم امت باید چند برابر شود؛ خشمی که همچون آتشفشانی باشد که در سینه‌ها انباشته شده و ناگهان منفجر گردد تا هر نقشه‌ای را بسوزاند، هر تصمیم و وصایتی را ذوب کند و در مسیر خود تخت‌وتاج همهٔ رژیم‌های را جارو کند که دشمنی‌شان با مردم فلسطین و با مؤمنان آشکار است، خشمی که جز با نماز فتح در مسجدالاقصی و سجدهٔ شکر بر پیشگاه الله سبحانه وتعالی که مسجد الاقصی دوباره زیر سایهٔ اسلام و سپاهیانش قرار گرفته خاموش نشود.

تا رسیدن به آن روز، بار گناه خذلان و گناه حکام از دوش هیچ‌کس برداشته نمی‌شود، مگر از فرد صادقی که برای به حرکت آوردن امت و لشکریانش کار کند. در آن روز خون‌های پاک، جان‌های لرزان از بیم ربوده‌شدن و مسجدالاقصی، معراج‌گاه رسول الله صلی الله علیه وسلم همه در پیشگاه الله سبحانه وتعالی می‌ایستند و از امت مطالبهٔ حق‌شان را می‌کنند تا حق را کامل و بدون نقصان بگیرند.

﴿أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ دَمَّرَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَلِلْكَافِرِينَ أَمْثَالُهَا )۱۰) ذَلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ مَوْلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَأَنَّ الْكَافِرِينَ لَا مَوْلَى لَهُمْ﴾ [محمد: ۱۰-۱۱]

ترجمه: آیا در زمین نگشته‌اند تا ببینند سرانجام کسانی که پیش از آنان بودند چگونه شد؟ الله آنان را درهم کوبید و برای کافران نیز همانند آن مقرر است. این به‌خاطر آن است که الله سرور و مولای اهل ایمان است، و کافران هیچ سروری و مولای  ندارند.

 دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر – فلسطین

.