(ترجمه)

در سایهٔ آن‌چه امریکا به نام «صلح و عادی‌سازی» در لبنان و منطقه پیش می‌برد؛ صلحی که در حقیقت تسلیم و زبونی است، رژیم غاصب و جنایت‌کار یهود با سلاح امریکایی، مهمات اروپایی، دست‌های یهودی و همدستی رسمی کشورهای عربی، روز سه‌شنبه 18 نوامبر جاری، یک میدان و باشگاه ورزشی را در «مخیم عین‌الحلوة» در شهر صیدای جنوب لبنان هدف حمله قرار داد. در این حملهٔ وحشیانه، پانزده تن به شهادت رسیدند و ده‌ها کودک و جوان ملکی زخمی شدند؛ حمله‌ای آشکار که جنایت‌ رژیم یهود و دشمنی دائمی‌اش با مسلمانان را بار دیگر ثابت کرد.

پیام اصلی، پیش از هرکس، خطاب به حکومت لبنان است؛ حکومتی که در این دوره لحظه‌ای از سخن‌گفتن دربارهٔ مذاکره و صلح با رژیم یهود دست برنداشته و آن را تنها راه‌حل مشکل لبنان می‌داند. حکومتی که برای خلع‌سلاح در داخل و خارج کمپ‌ها می‌دود و هماهنگ‌سازی خود با امریکا و رژیم یهود را از طریق آن‌چه امروز میکانیزم نامیده می‌شود، پنهان نمی‌کند!

اما با وجود این همه تلاش، رژیم یهود هیچ ارزشی برای توافق و هماهنگی قائل نیست. چنان‌که شمار کسانی که پس از آتش‌بس ۲۷/۱۱/۲۰۲۴ در عملیات ترور با طیاره‌های بی‌سرنشین و بمباردمان‌ها کشته و زخمی شدند، از هزار تن فراتر رفته است. امروز نیز این رژیم جنایت‌کار، جوانانی را در بهترین سال‌های عمرشان در «مخیم عین‌الحلوة» قتل‌عام می‌کند، به بهانهٔ این‌که گویا آنان تمرین حمله بر او را داشته‌اند! سپس بدون هیچ تردیدی، مناطق دیگری در جنوب لبنان را نیز تهدید به حمله می‌کند.

هدف‌گیری کمپ‌ها در لبنان ممکن است نشانهٔ توطئه‌ای باشد برای بازکردن پروندهٔ کمپ‌های فلسطینی، آن‌هم به شیوه‌ای جنایت‌کارانه. ما حکومت لبنان و حزب‌هایی را که در پی چنین سیاست‌هایی می‌دوند، به‌شدت از لغزش در این مسیر یا افتادن در دام‌هایش هشدار می‌دهیم.

ای حکومت لبنان! آیا این همان صلح و مذاکره‌ای است که به‌دنبالش می‌دوید؟ و آیا این همان رژیمی است که می‌خواهید با او رابطهٔ عادی بسازید؟!

در برابر این کشتار وحشتناک، بر چند نکته تأکید می‌کنیم:

اول: حمله بر غیرنظامیان، ایجاد رعب در میان مردم و ویران‌ساختن خانه‌ها بر سر ساکنانش، خود ترور و جنایت است و یکی از بزرگ‌ترین جلوه‌های فساد و تباهی در زمین.

دوم: دفاع از مظلومان و دفع تجاوز از آنان، یک فرض شرعی است. الله سبحانه وتعالی می‌فرماید:

‏﴿وَمَا لَكُمْ لاَ تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاء وَالْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَل لَّنَا مِن لَّدُنكَ وَلِيّاً وَاجْعَل لَّنَا مِن لَّدُنكَ نَصِيراً﴾ [النساء: 75]

ترجمه: ‏چرا بايد در راه الله و (نجات) مردان و زنان و كودكان درمانده و بيچاره‌ای نجنگيد كه (فرياد برمی‌آورند و) می‌گويند: پروردگارا! ما را از اين شهر و دياری كه ساكنان آن ستم‌كارند (و بر ما بيچارگان ستم روا می‌دارند) خارج ساز، و از جانب خود سرپرست و حمايت‌گری برای ما پديد آور، و از سوی خود ياوری برايمان قرار بده (تا ما را ياری كند و از دست ظالمان برهاند).‏

ادای این فریضه تکلیف دولت‌ها، ارتش لبنان و لشکریان پیرامون این رژیم جنایت‌کار است.

سوم: بازداشتن رژیم اشغال‌گر با محکوم‌کردن؛ چنان‌که امروز دولت‌های وابسته و وظیفه‌ای می‌کنند ممکن نیست. با چسپیدن به دامن قدرت‌های بزرگ نیز شدنی نیست، زیرا آنان سرچشمهٔ تمام مصیبت‌ها هستند. کمک‌طلبیدن از سازمان ملل نیز فایده‌ای ندارد؛ سازمانی که از آغاز، در برابر اسلام و مسلمانان خصومت داشته است.

چهارم: اگر سرزمین‌های اسلامی، چنان‌که الله سبحانه وتعالی امر کرده، یک دولت واحد می‌بودند، امت اسلام بر هر متجاوزی که بر یک وجب از سرزمین‌مان یا بر یک فرد از رعایای‌مان دست‌درازی می‌کرد، چون طوفان می‌تاخت. سرانجام متجاوزان همان می‌بود که خلیفهٔ مسلمانان «معتصم» با گشودن عموریه در پاسخ به فریاد یک زن مظلوم رقم زد.

پنجم: پیدایش دولت‌های متعدّد در سرزمین‌های اسلامی بر ویرانه‌های خلافت عثمانی—که آنان را در زیر یک بیرق گرد می‌آوُرد و پرداختن این دولت‌ها به تقدیس «ملیت‌های جاهلی»، دساتیر وضعی، مرزهای مصنوعی و بیرق‌هایی غیر از بیرق رسول الله صلی الله علیه وسلم، دشمنان را قادر ساخت تا هر سرزمین را جداگانه هدف قرار دهند؛ بی‌آن‌که دیگر دولت‌ها به یاری‌اش برسند. این وضعیت، سرچشمهٔ ضعف و خواری امروز ماست.

اکنون زمان آن رسیده که مسلمانان متحد شوند و خلافت‌شان را برپا کنند؛ خلافتی که تنها راه نجات مسلمانان است، سرزمین‌ها و مردم را حفاظت می‌کند، دشمنان را درهم می‌شکند، اسلام را به جهان می‌رساند و انسان‌ها را از تاریکی استعمار و سرمایه‌داری، به نور اسلام و از ظلم بندگان به عدالت پروردگار بندگان بیرون می‌آورد.

 دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر – ولایۀ لبنان