(ترجمه)

پس از جدایی جنوب سودان از شمال در سال ۲۰۱۱م منطقۀ أبَیی به‌صورت منطقه مورد منازعه باقی ماند و وابستگی آن به هیچ‌یک از دو طرف -جنوب یا شمال- مشخص نشد. قرار بود در همان سال، هم‌زمان با همه‌پرسی استقلال جنوب سودان، در أبَیی نیز همه‌پرسی برگزار شود تا وابستگی آن منطقه به شمال یا جنوب تعیین گردد، اما این همه‌پرسی انجام نشد؛ زیرا دو کشور بر سر اینکه چه کسانی حق رأی دارند، با هم اختلاف داشتند. در این منطقه قبایلی زندگی می‌کنند که برخی از آن‌ها وابسته به جنوب‌اند، مانند قبیلۀ دینکا نقوک و برخی دیگر وابسته به شمال‌اند، مانند قبیلۀ مسیریه. طبیعی است که دینکا نمی‌پذیرند از محیط قبیله‌ای خود جدا شده و با دولت شمال باشند، چون در آن صورت به حلقۀ ضعیف‌تری در داخل سودان تبدیل می‌شوند. همچنان مسیریه نیز نمی‌پذیرند که از محیط قبیله‌ای خود جدا شده و با دولت جنوب یکجا شوند، زیرا آن‌ها هم در آن حالت به حلقۀ ضعیف‌تری در دولت جنوب مبدل خواهند شد.

پس از آن، در سال ۲۰۱۲م در این منطقه جنگ کوتاهی درگرفت، اما با ایجاد نیروهای موقت امنیتی سازمان ملل برای أبیی (یونیسفا) آرامش نسبی برقرار شد. سپس در ماه نوامبر سال ۲۰۲۰م، شورای امنیت سازمان ملل نشستی درباره اجرای قطعنامه شمارۀ ۲۰۴۶ پیرامون مسائل دوجانبۀ حل‌نشده میان سودان و جنوب سودان و وضعیت در ایالت‌های کردفان جنوبی و نیل آبی برگزار کرد، بی‌آنکه به تصمیم روشنی دربارۀ ابیی برسد.

سپس آخرین نشست، دیروز چهارشنبه ۵/۱۱/۲۰۲۵م برگزار شد که در آن سفیر امریکایی، مایکل والتز، به سودان -هم شمال و هم جنوب- هشدار داد و گفت در برابر تمدید مأموریت نیروهای حفظ صلح وابسته به سازمان ملل (یونیسفا)، که مأموریتش در ۱۵ نوامبر جاری به پایان می‌رسد، در صورتی‌که هر دو طرف به تعهدات‌شان در قبال توافق‌نامۀ صلحی که بر اساس آن جنوب سودان جدا شد، عمل نکنند، مخالفت خواهد کرد.

ما در حزب‌التحریر- ولایۀ سودان، قبلاً در اعلامیۀ مطبوعاتیِ ۲۱/۵/۲۰۱۱م از خطر توافق‌نامۀ نیفاشا هشدار داده بودیم و تأکید کردیم که منطقۀ أبَیی «کشمیر سودان» خواهد شد(یک قضیه‌ای مرزی حل‌نشده). حالا بیش از چهارده سال از آن هشدار می‌گذرد و هنوز قضیۀ أبَیی در همان نقطه مانده است. این امر برای قدرت‌های استعمارگر چیز عجیبی نیست. در میان سرزمین‌های اسلامی، به‌ویژه در منطقهٔ عربی، مناطقی هست که عمداً به‌صورت منازعه‌برانگیز باقی مانده‌اند؛ مثلاً مرزبندیِ ننگین سال ۱۹۱۶م در معاهدۀ سایکس-پیکو، که تاکنون باعث حل‌نشدن اختلافات شده است، که بهترین نمونه را می‌توان منازعۀ حلايب و شلاتین میان مصر و سودان نام برد.

این‌گونه قضایا که در اصل داخل حدود سرزمین‌های اسلامی ‌اند، تنها از طریق برپایی دولت خلافت حل خواهند شد؛ خلافتی که همهٔ سرزمین‌های اسلامی را متحد می‌سازد تا دیگر دربارۀ مرزها نزاعی نباشد. این زمین، زمین خراجی اسلامی و یا عشرپذیر خواهد بود و این اقتضا می‌کند که امت برای برپایی این دولت دست به دست هم بدهند، تا دست کافر استعمارگر خراب‌کار از سر سرزمین‌های ما قطع شود.

 دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر – ولایۀ سودان